Δεν τον έχω δει καθόλου. Είνα καλύτερα να είσαι μόνος σου παρά να είσαι ενοχλητικός.
Έπρεπε να βρω παρέα - έτσι είμαι φτιαγμένη- γι αυτό έπιασα φιλία με τα ζώα. Είναι γλυκά , καλοπροαίρετα, ευγενέστατα, χωρίς ξινισμένο ύφος, δεν σε κάνουν να αισθάνεσαι ξένος, σου χαμογελάνε και σου κουνάνε την ουρά (αν έχουν ουρά), κι είναι πάντα διαθέσιμα για παιχνίδι κι εκδρομή. Υπάρχουν πάντα τόσα πολλά γύρω σου, μια τριχωτή έκταση, χαρούμενα και λουσμένα στο φως. Και τόσα χιλιάδες φιλικά πουλιά. Ένα φτερωτό χάος
Τα πουλιά και τα ζώα δεν τσακώνονται ποτέ και για τίποτα. Μιλάνε αλλά πρέπει να πρόκειται για ξένη γλώσσα, γιατί δεν μπορώ να καταλάβω ούτε μια λέξη. Έχω μάθει αρκετά πράγματα κι είμαι μορφωμένη τώρα. Στην αρχή ήμουν αγράμματη. Πειραματίστηκα, ξαναπειραματίστηκα κι έμαθα. Είναι καλύτερο ν' αποδεικνύεις τα πράγματα με το πείραμα. Τότε ξέρεις. Ενώ αν στηρίζεσαι σε μαντεψιές κι υποθέσεις, ποτέ σου δεν θα μορφωθείς. ΟΧΙ, πρέπει να είσαι υπομονετικός και να πειραματίζεσαι συνέχεια μέχρι να μάθεις ότι δεν μπορείς να μάθεις. Αυτό κάνει τον κόσμο πολύ ενδιαφέροντα, αλλιώς θα ήταν πληκτικός. Ακόμα κι η προσπάθεια να μάθεις- κι ας μη μάθεις- είναι το ίδιο ενδιαφέρουσα με την προσπάθεια να μάθεις- και να μάθεις πράγματι, κι ίσως ακόμα περισσότερο
Στην αρχή δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί φτιάχτηκα, αλλά τώρα νομίζω ότι φτιάχτηκα για να αναζητήσω τα μυστήρια αυτού του θαυμάσιου κόσμου και είμαι χαρούμενη. Νομίζω πως υπάρχουν πολλά πράγματα να μάθω ακόμα. Όταν αφήνεις ψηλά ένα φτερό πετάει στον αέρα και χάνεται μακριά, ύστερα πετάς μια πέτρα και δεν πετάει. Πέφτει κάτω κάθε φορά. Προσπάθησα, ξαναπροσπάθησα πάντοτε συμβαίνει το ίδιο. Μπορεί να πρόκειται για οφθαλμαπάτη. Δηλαδή το ένα από τα δύο είναι απάτη αλλά δεν μπορώ ν' αποδείξω ποιό
Από την παρατήρηση ξέρω ότι τ' αστέρια δεν διαρκούν. Είδα μερικά απ' τα καλύτερα να λιώνουν και να κατρακυλάνε στον ουρανό. Αφού λιώνει το ένα όλα μπορούν να λιώσουν, θα έρθει η ώρα , το ξέρω. Γι αυτό και κάθομαι κάθε βράδυ και τα κοιτάζω, όσο μπορώ να μένω ξύπνια. Και θα εντυπώσω αυτές τις λαμπερές πεδιάδες στη μνήμη μου, έτσι ώστε, όταν εξαφανιστούν, θα μπορώ να ξανατοποθετώ με τη φαντασία μου αυτές τις θαυμάσιες μυριάδες στο μαύρο ουρανό και να τις κάνω να λάμπουν και να τις κάνω να φαίνονται διπλές μέσα από τα δάκρυα μου.
Έπρεπε να βρω παρέα - έτσι είμαι φτιαγμένη- γι αυτό έπιασα φιλία με τα ζώα. Είναι γλυκά , καλοπροαίρετα, ευγενέστατα, χωρίς ξινισμένο ύφος, δεν σε κάνουν να αισθάνεσαι ξένος, σου χαμογελάνε και σου κουνάνε την ουρά (αν έχουν ουρά), κι είναι πάντα διαθέσιμα για παιχνίδι κι εκδρομή. Υπάρχουν πάντα τόσα πολλά γύρω σου, μια τριχωτή έκταση, χαρούμενα και λουσμένα στο φως. Και τόσα χιλιάδες φιλικά πουλιά. Ένα φτερωτό χάος
Τα πουλιά και τα ζώα δεν τσακώνονται ποτέ και για τίποτα. Μιλάνε αλλά πρέπει να πρόκειται για ξένη γλώσσα, γιατί δεν μπορώ να καταλάβω ούτε μια λέξη. Έχω μάθει αρκετά πράγματα κι είμαι μορφωμένη τώρα. Στην αρχή ήμουν αγράμματη. Πειραματίστηκα, ξαναπειραματίστηκα κι έμαθα. Είναι καλύτερο ν' αποδεικνύεις τα πράγματα με το πείραμα. Τότε ξέρεις. Ενώ αν στηρίζεσαι σε μαντεψιές κι υποθέσεις, ποτέ σου δεν θα μορφωθείς. ΟΧΙ, πρέπει να είσαι υπομονετικός και να πειραματίζεσαι συνέχεια μέχρι να μάθεις ότι δεν μπορείς να μάθεις. Αυτό κάνει τον κόσμο πολύ ενδιαφέροντα, αλλιώς θα ήταν πληκτικός. Ακόμα κι η προσπάθεια να μάθεις- κι ας μη μάθεις- είναι το ίδιο ενδιαφέρουσα με την προσπάθεια να μάθεις- και να μάθεις πράγματι, κι ίσως ακόμα περισσότερο
Στην αρχή δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί φτιάχτηκα, αλλά τώρα νομίζω ότι φτιάχτηκα για να αναζητήσω τα μυστήρια αυτού του θαυμάσιου κόσμου και είμαι χαρούμενη. Νομίζω πως υπάρχουν πολλά πράγματα να μάθω ακόμα. Όταν αφήνεις ψηλά ένα φτερό πετάει στον αέρα και χάνεται μακριά, ύστερα πετάς μια πέτρα και δεν πετάει. Πέφτει κάτω κάθε φορά. Προσπάθησα, ξαναπροσπάθησα πάντοτε συμβαίνει το ίδιο. Μπορεί να πρόκειται για οφθαλμαπάτη. Δηλαδή το ένα από τα δύο είναι απάτη αλλά δεν μπορώ ν' αποδείξω ποιό
Από την παρατήρηση ξέρω ότι τ' αστέρια δεν διαρκούν. Είδα μερικά απ' τα καλύτερα να λιώνουν και να κατρακυλάνε στον ουρανό. Αφού λιώνει το ένα όλα μπορούν να λιώσουν, θα έρθει η ώρα , το ξέρω. Γι αυτό και κάθομαι κάθε βράδυ και τα κοιτάζω, όσο μπορώ να μένω ξύπνια. Και θα εντυπώσω αυτές τις λαμπερές πεδιάδες στη μνήμη μου, έτσι ώστε, όταν εξαφανιστούν, θα μπορώ να ξανατοποθετώ με τη φαντασία μου αυτές τις θαυμάσιες μυριάδες στο μαύρο ουρανό και να τις κάνω να λάμπουν και να τις κάνω να φαίνονται διπλές μέσα από τα δάκρυα μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου