Ο κλέφτης της νοσταλγίας

-Στην ευωδιά του παρελθόντος που μένει μέσα μας για πάντα
-Στο εξαίσιο βάθος που ενυπάρχει στο τυχαίο κάποιων συναντήσεων
-Σας ευχαριστώ που κάνατε λάθος
-Και η αιωνιότητα είναι μια αυταπάτη. Κάτι που ενώ δεν υπάρχει, δίνει νόημα στα πάντα. Γιατί, αν θες να πεις ότι κατέχεις πραγματικά κάτι, πρέπει να το 'χεις για πάντα. Αν όχι, είτε αυτό είναι δικό σου για μια ώρα είτε για ένα δευτερόλεπτο ή για εκατό χρόνια, είναι το ίδιο πράγμα. Είναι σαν να μην το 'χεις καθόλου. Άλλωστε αυτός είναι ο λόγος που επινοήσαμε το Θεό
-Ένα φυλλαράκι μαϊντανός λαμποκοπούσε στην ηλιοκαμένη ράχη της παλάμης της- ένα φυλλαράκι μ' ένα χρώμα τόσο γαλήνιο-τόσο πυκνό και τόσο ανόθευτα πράσινο που θα 'λεγε κανείς πως ήταν ένα απειροελάχιστο ψήγμα της Δημιουργίας, χαμένο στην απεραντοσύνη του κόσμου. Σαν μαγεμένος άγγιξα το μπράτσο της και της είπα <<Κοίτα...>>. Εκείνη χαμογέλασε, πήρε το φυλλαράκι με το δάχτυλο της, το ακούμπησε στα χείλη μου και ήταν σαν να μετάλαβα ζωή
-Και τι σου μένει απ' αυτά τα αλλοτινά πρόσωπα που νόμιζες πως τ' αγαπούσες και τα γνώριζες καλά; Καμμιά φορά τις νύχτες, προσπαθείς με υπομονή να τα ξαναφέρεις στο μυαλό σου, μήπως και βρεις τον ύπνο μέσα σ' αυτήν την ηδύτητα και την τρυφερότητα κι ωστόσο, ακόμα κι αυτή η πανσέληνος της μνήμης σου δε φωτίζει παρά δυο μάτια γελαστά, την καμπύλη ενός ώμου, μια εσάρπα ξεχασμένη σ' ένα ντιβάνι. Το ξέρω καλά αυτό το παιχνίδι-το παίζω κι εγώ καμμιά φορά
-Ο Θεός μετά από τόση δουλειά έπρεπε να ξεκουραστεί για δέκα λεπτά. Αναρωτιόταν τι στο καλό να κάνει αυτή τη μεγάλη μπάλα. Δεν του κατέβαινε όμως τίποτα κι έτσι, θυμωμένος, της κατέβασε μια γροθιά και την άπλωσε σε μια πολύ λεπτή πίτα. Ο αέρας γέμισε αλεύρι, κι ο Θεός φταρνίστηκε τόσο δυνατά, ώστε η ζύμη φοβήθηκε κι έτρεξε να κρυφτεί, όπου έβρισκε , παίρνοντας ότι σχήμα μπορείς να φανταστείς. Έτσι γεννήθηκαν τα σπαγγέτι, οι φαρφάλες, οι ταλιατέλλες και όλα τ' άλλα ζυμαρικά...