Έγειρα πίσω στην καρέκλα, και το βλέμμα μου έκανε μια γρήγορη περιπολία
στα πράγματα που ήταν πάνω στο γραφείο μου : μια οθόνη, ένα μεγάλο
διαφημιστικό σταχτοδοχείο καθαρό κι αχρείαστο, μια μολυβοθήκη με ένα
μαρκαδόρο, δύο markers (ροζ και κίτρινο), ένα μολύβι άξυστο και στο
βάθος της δύο πνιγμένους συνδετήρες, ένα ταλαιπωρημένο βιβλίο, ένα
κινητό τηλέφωνο κι ένα παλιό ρολόι τσέπης που είχε μείνει ακίνητο πολύ
καιρό
Και τότε το θυμήθηκα. Ήταν από εκείνα που δεν τα θυμάσαι όταν ξυπνήσεις, αλλά αυτά βρίσκουν τον τρόπο και το χρόνο να πεταχτούν μπροστά σου σαν νεκροφάνεια μνήμης ή deja vecu και να σκιρτήσουν σε μια διάγεια εικόνας απαράμιλλη
Ποτέ δεν κατάλαβα, ή δεν φρόντισα να μάθω, αν τα όνειρα προλέγουν ή απλώς προβάλλουν διάφορες επιθυμίες ή αγωνίες πατικωμένες στο βαθύ ασυνείδητο. Πιθανολογώ το δεύτερο, αν και η αλήθεια είναι πως ποτέ μου δεν λαχτάρησα να βρεθώ ολομόναχος στη μέση του πουθενά, στη διασταύρωση δύο δρόμων που μόνο ένας θεός ονειροκρίτης θα μπορούσε να πει που ορμώνταν και που σκόπευαν να καταλήξουν, τέτοια ουτοπία. Κι εγώ εκεί, ακίνητος, σαν ανθρώπινος οδοδείκτης, στημένος σ' ένα ραντεβού ανεξήγητα δυσοίωνο, κάτι περιμένοντας σαν Κάρι Γκράντ, ελπίζω όχι το μικρό δικινητήριο που θα ψέκαζε ένα θάνατο εντελώς ανάρμοστο σε όνειρα και άλλες φαντασιώσεις. Και λέω <<ελπίζω>>, γιατί αυτό ήταν όλο κι όλο που θυμήθηκα, αυτό το θραύσμα ενός ονείρου που ασφαλώς θα ήταν μεγαλύτερο, και θα 'χε αρχή και τέλος, και θα εξηγούσε τι δουλειά μπορεί να είχε ένας κοιμισμένος άνθρωπος σ' ένα σημείο που τέμνονταν η έρημος και η έρημος, και ποιές επιταγές κάποιας ανίερης συναλλαγής τον είχαν ντύσει μ' εκείνο το αγνώριστο κοστούμι και τον είχαν φέρει σ' ένα σταυροδρόμι βόρεια-βορειοδυτικά του ύπνου.
Και τότε το θυμήθηκα. Ήταν από εκείνα που δεν τα θυμάσαι όταν ξυπνήσεις, αλλά αυτά βρίσκουν τον τρόπο και το χρόνο να πεταχτούν μπροστά σου σαν νεκροφάνεια μνήμης ή deja vecu και να σκιρτήσουν σε μια διάγεια εικόνας απαράμιλλη
Ποτέ δεν κατάλαβα, ή δεν φρόντισα να μάθω, αν τα όνειρα προλέγουν ή απλώς προβάλλουν διάφορες επιθυμίες ή αγωνίες πατικωμένες στο βαθύ ασυνείδητο. Πιθανολογώ το δεύτερο, αν και η αλήθεια είναι πως ποτέ μου δεν λαχτάρησα να βρεθώ ολομόναχος στη μέση του πουθενά, στη διασταύρωση δύο δρόμων που μόνο ένας θεός ονειροκρίτης θα μπορούσε να πει που ορμώνταν και που σκόπευαν να καταλήξουν, τέτοια ουτοπία. Κι εγώ εκεί, ακίνητος, σαν ανθρώπινος οδοδείκτης, στημένος σ' ένα ραντεβού ανεξήγητα δυσοίωνο, κάτι περιμένοντας σαν Κάρι Γκράντ, ελπίζω όχι το μικρό δικινητήριο που θα ψέκαζε ένα θάνατο εντελώς ανάρμοστο σε όνειρα και άλλες φαντασιώσεις. Και λέω <<ελπίζω>>, γιατί αυτό ήταν όλο κι όλο που θυμήθηκα, αυτό το θραύσμα ενός ονείρου που ασφαλώς θα ήταν μεγαλύτερο, και θα 'χε αρχή και τέλος, και θα εξηγούσε τι δουλειά μπορεί να είχε ένας κοιμισμένος άνθρωπος σ' ένα σημείο που τέμνονταν η έρημος και η έρημος, και ποιές επιταγές κάποιας ανίερης συναλλαγής τον είχαν ντύσει μ' εκείνο το αγνώριστο κοστούμι και τον είχαν φέρει σ' ένα σταυροδρόμι βόρεια-βορειοδυτικά του ύπνου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου