Δευτέρα: το καινούργιο πλάσμα λέει ότι το όνομα του είναι Εύα. Ωραία, δεν έχω καμμία αντίρρηση. Λέει να το φωνάζω μ'αυτό όταν θέλω να έρθει. Εγώ της απάντησα πως είναι περιττό. Η λέξη περιττό με ανέβασε πολύ στην εκτίμηση της. Και πράγματι είναι μια ωραία λέξη και θα επαναληφθεί. Λέει πως δεν είναι Αυτό, είναι Αυτή. Τούτο είναι αμφίβολο, αλλά εμένα μου κάνει το ίδιο. Δεν μου καίγεται καρφί τι είναι αυτή, φτάνει να μ'αφήνει ήσυχο και να μη μιλάει.
Τρίτη: έχει βρωμίσει ολόκληρο το κτήμα με απαίσια ονόματα και προσβλητικές επιγραφές
ΠΡΟΣ ΡΟΥΦΗΧΤΡΑ-ΠΡΟΣ ΚΑΤΣΙΚΟΝΗΣΙ-ΠΡΟΣ ΣΠΗΛΙΑ ΤΩΝ ΑΝΕΜΩΝ
Λέει πως αυτό το Πάρκο θα γινόταν ένα καθώς πρέπει θερινό κατάλυμα αν υπήρχε πελατεία. Θερινό κατάλυμα -άλλη πάλι εφεύρεση της κι αυτή -λέξεις μόνο χωρίς κανένα νόημα. Και τι είναι θερινό κατάλυμα; Αλλά καλύτερα να μη ρωτήσω. Έχει τέτοια μανία να εξηγεί.
Παρασκευή: Έχει βαλθεί να με παρακαλάει να σταματήσω να περνάω τους καταρράχτες. Και γιατί να μην τους περνάω; Λέει πως την κάνει να τρέμει. Αναρωτιέμαι γιατί. Πάντοτε τους περνούσα, πάντοτε μου άρεσε να βουτάω και να δροσίζομαι. Υπέθετα πως οι καταρράχτες έχουν γίνει γι'αυτό. Δεν μπορώ να βρω καμμιά άλλη χρησιμότητα τους και πρέπει σε κάτι να χρησιμεύουν. Λέει πως έχουν γίνει μόνο για διάκοσμο, όπως οι ρινόκεροι και τα μαστόδοντα.
Πέρασα τους καταρράχτες μέσα σε ένα βαρέλι-δεν της άρεσε αυτηνής. Πέρασα τους καταρράχτες μέσα σε μια σκάφη-και πάλι δεν της άρεσε. Κολύμπησα πάνω από τη ρουφήχτρα και τα ρεύματα φορώντας ένα φύλο συκής. Πληγώθηκε πολύ. Και με παρέλαβε με τις πληκτικές παρατηρήσεις της για τους εξωφρενισμούς μου. Είμαι πολύ περιορισμένος εδώ. Μου χρειάζεται αλλαγή περιβάλλοντος.
Σάββατο: Το έσκασα την προηγούμενη Τρίτη το βράδυ και ταξίδεψα δυο μέρες. Έχτισα μιαν άλλη καλύβα σ'ένα απόμακρο μέρος κι εξαφάνισα το ίχνη μου όσο καλύτερα μπορούσα. Αλλά με ξετρύπωσε χάρις σ'ένα ζώο που έχει εξημερώσει και το λέει λύκο, και ήρθε βγάζοντας πάλι εκείνη τη φρικιαστική κραυγή και χύνοντας εκείνο το νερό από τα μαραφέτια με τα οποία βλέπει. Αναγκάστηκα να γυρίσω μαζί της, αλλά με την πρώτη ευκαιρία θα ξαναφύγω. Ασχολείται με πολλά ανόητα πράγματα. Μεταξύ αυτών μελετά γιατί τα ζώα που ονομάζονται λιοντάρια και τίγρεις ζούνε τρώγοντας χόρτο και λουλούδια, ενώ όπως λέει το είδος των δοντιών που φοράνε δείχνει πως είναι καμωμένα για να τρώει το ένα το άλλο. Αυτό είναι ανόητο γιατί θα σήμαινε να σκοτώνει το ένα το άλλο και θα εισήγαγε, όπως το καταλαβαίνω εγώ, αυτό που ονομάζεται <<θάνατος>>. Κι ο θάνατος όπως μου έχουν πει, δεν έχει ακόμα μπει στο Πάρκο. Και τούτο είναι κρίμα, από ορισμένες πλευρές.
Κυριακή; Πάει κι αυτή η μέρα.
Τρίτη: έχει βρωμίσει ολόκληρο το κτήμα με απαίσια ονόματα και προσβλητικές επιγραφές
ΠΡΟΣ ΡΟΥΦΗΧΤΡΑ-ΠΡΟΣ ΚΑΤΣΙΚΟΝΗΣΙ-ΠΡΟΣ ΣΠΗΛΙΑ ΤΩΝ ΑΝΕΜΩΝ
Λέει πως αυτό το Πάρκο θα γινόταν ένα καθώς πρέπει θερινό κατάλυμα αν υπήρχε πελατεία. Θερινό κατάλυμα -άλλη πάλι εφεύρεση της κι αυτή -λέξεις μόνο χωρίς κανένα νόημα. Και τι είναι θερινό κατάλυμα; Αλλά καλύτερα να μη ρωτήσω. Έχει τέτοια μανία να εξηγεί.
Παρασκευή: Έχει βαλθεί να με παρακαλάει να σταματήσω να περνάω τους καταρράχτες. Και γιατί να μην τους περνάω; Λέει πως την κάνει να τρέμει. Αναρωτιέμαι γιατί. Πάντοτε τους περνούσα, πάντοτε μου άρεσε να βουτάω και να δροσίζομαι. Υπέθετα πως οι καταρράχτες έχουν γίνει γι'αυτό. Δεν μπορώ να βρω καμμιά άλλη χρησιμότητα τους και πρέπει σε κάτι να χρησιμεύουν. Λέει πως έχουν γίνει μόνο για διάκοσμο, όπως οι ρινόκεροι και τα μαστόδοντα.
Πέρασα τους καταρράχτες μέσα σε ένα βαρέλι-δεν της άρεσε αυτηνής. Πέρασα τους καταρράχτες μέσα σε μια σκάφη-και πάλι δεν της άρεσε. Κολύμπησα πάνω από τη ρουφήχτρα και τα ρεύματα φορώντας ένα φύλο συκής. Πληγώθηκε πολύ. Και με παρέλαβε με τις πληκτικές παρατηρήσεις της για τους εξωφρενισμούς μου. Είμαι πολύ περιορισμένος εδώ. Μου χρειάζεται αλλαγή περιβάλλοντος.
Σάββατο: Το έσκασα την προηγούμενη Τρίτη το βράδυ και ταξίδεψα δυο μέρες. Έχτισα μιαν άλλη καλύβα σ'ένα απόμακρο μέρος κι εξαφάνισα το ίχνη μου όσο καλύτερα μπορούσα. Αλλά με ξετρύπωσε χάρις σ'ένα ζώο που έχει εξημερώσει και το λέει λύκο, και ήρθε βγάζοντας πάλι εκείνη τη φρικιαστική κραυγή και χύνοντας εκείνο το νερό από τα μαραφέτια με τα οποία βλέπει. Αναγκάστηκα να γυρίσω μαζί της, αλλά με την πρώτη ευκαιρία θα ξαναφύγω. Ασχολείται με πολλά ανόητα πράγματα. Μεταξύ αυτών μελετά γιατί τα ζώα που ονομάζονται λιοντάρια και τίγρεις ζούνε τρώγοντας χόρτο και λουλούδια, ενώ όπως λέει το είδος των δοντιών που φοράνε δείχνει πως είναι καμωμένα για να τρώει το ένα το άλλο. Αυτό είναι ανόητο γιατί θα σήμαινε να σκοτώνει το ένα το άλλο και θα εισήγαγε, όπως το καταλαβαίνω εγώ, αυτό που ονομάζεται <<θάνατος>>. Κι ο θάνατος όπως μου έχουν πει, δεν έχει ακόμα μπει στο Πάρκο. Και τούτο είναι κρίμα, από ορισμένες πλευρές.
Κυριακή; Πάει κι αυτή η μέρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου