Δευτέρα: Αυτό το καινούργιο πλάσμα με τα μακριά μαλλιά όλο στα πόδια μου μπλέκεται. Όλο κοντά μου στριφογυρίζει και με παίρνει από πίσω. Δεν μ'αρέσει καθόλου αυτό, δεν είμαι συνηθισμένος να έχω συντροφιά. Θα προτιμούσα να κάθεται με τ'άλλα ζώα...Έχει συννεφιά σήμερα και φυσάει νοτιάς, νομίζω πως θα μας βρει καμμιά βροχή...ΜΑΣ; Που τη βρήκα αυτή τη λέξη; Α! ναι, θυμήθηκα, τη χρησιμοποιεί το καινούργιο πλάσμα.
Τρίτη: Κοιτάζω το μεγάλο καταρράχτη. Νομίζω πως είναι το πιο όμορφο πράγμα μέσα στο κτήμα. Το καινούργιο πλάσμα τον λέει Καταρράχτες του Νιαγάρα. Αυτός δεν είναι λόγος, είνα ξεροκεφαλιά και βλακεία. Δεν προλαβαίνω να βαφτίσω τίποτα εγώ. Το καινούργιο πλάσμα βαφτίζει ότι πέσει στο δρόμο του, πριν προλάβω να βγάλω άχνα. Και μου λέει πάντα την ίδια δικαιολογία-μοιάζει μ'αυτό το πράγμα. Παραδείγματος χάριν το ντόντο. Λέει πως μόλις το δει κανείς, καταλαβαίνει αμέσως ότι <<μοιάζει με το ντόντο>>. Και αυτό το όνομα θα πάρει οπωσδήποτε. Δεν μ'αρέσει να τσακώνομαι για τέτοια πράγματα και δεν βγάζει και πουθενά. Άκου ντόντο. Όσο μοιάζω εγώ με ντόντο άλλο τόσο μοιάζει κι αυτό.
Τετάρτη: Έχτισα μια καλύβα για να προφυλάσσομαι από τη βροχή, αλλά δεν μπόρεσα να την απολαύσω με την ησυχία μου. Εισέβαλε το καινούργιο πλάσμα. Όταν προσπάθησα να το διώξω, έβγαλε νερό από τις τρύπες που του χρησιμεύουν για να βλέπει και το σκούπισε με το πίσω μέρος του ποδιού του ενώ έκανε ένα θόρυβο σαν αυτόν που κάνουν τα άλλα ζώα όταν υποφέρουν. Πόσο θάθελα να μη μιλάει! Μιλάει συνέχεια. Ξέρω πως αυτό μπορεί να φαίνεται σαν άδικη κατηγορία εναντίον του φτωχού πλάσματος, σαν συκοφαντία, αλλά δεν είναι έτσι. Δεν είχα ποτέ μου ακούσει ανθρώπινη φωνή και οποιοσδήποτε νέος και παράξενος ήχος εισβάλλει εδώ, στην ιερή γαλήνη αυτής της ερημιάς, χτυπάει άσχημα στ'αυτί μου και μοιάζει με παραφωνία. Και τούτος ο καινούργιος ήχος βρίσκεται πολύ κοντά μου, στον ώμο μου, στο αυτί μου, πρώτα από τη μία πλευρά κι ύστερα από την άλλη, ενώ εγώ έχω συνηθίσει στους ήχους που έρχονται λίγο πολύ από μακριά μου.
Παρασκευή: Το βάφτισμα συνεχίζεται αμείλικτο. Θέλω δεν θέλω. Είχα δώσει ένα πολύ ωραίο όνομα στο κτήμα, που ήταν μουσικό και εύηχο- ΚΗΠΟΣ ΤΗΣ ΕΔΕΜ. Μόνο που εξακολουθώ να το λέω έτσι αλλά όχι πια δημόσια. Το καινούργιο πλάσμα λέει πως είναι γεμάτο με δάση και βράχια και τοπία και συνεπώς δεν μοιάζει καθόλου με κήπο. Λέει ότι μοιάζει με πάρκο, και δεν μοιάζει με τίποτε άλλο παρά μόνο με πάρκο. Έτσι χωρίς να με ρωτήσει καθόλου, το ξαναβάφτισε ΠΑΡΚΟ ΤΩΝ ΚΑΤΑΡΡΑΚΤΩΝ ΤΟΥ ΝΙΑΓΑΡΑ. Αυτό είναι πολύ αυθαίρετο κατά τη γνώμη μου. Έχει βάλει κιόλας και μια ταμπέλα : ΜΗΝ ΠΑΤΑΤΕ ΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟ. Η ζωή μου δεν είναι πια τόσο ευτυχισμένη όσο πρώτα.
Σάββατο: Το καινούργιο πλάσμα τρώει πάρα πολλά φρούτα. Μου φαίνεται πως θα μας τελειώσουν. <<ΜΑΣ>> πάλι. Αυτή είναι δική του λέξη αλλά και δική μου τώρα, έτσι που την ακούω τόσο πολύ. Φοβερή ομίχλη σήμερα. Εγώ δεν βγαίνω ποτέ έξω με την ομίχλη. Το καινούργιο πλάσμα βγαίνει. Βγαίνει ότι καιρό και να κάνει και γυρίζει περπατώντας βαρειά με τα λασπωμένα πόδια του. Και μιλάει. Κάποτε περνούσα πολύ ευχάριστα και ήρεμα εδώ.
Κυριακή: Πάει κι αυτή η μέρα. Όσο περνάει ο καιρός γίνεται όλο και πιο κουραστική. Επιλέχθηκε και ξεχωρίστηκε τον προηγούμενο Νοέμβριο ως μέρα ανάπαυσης. Είχα κι άλλες έξι τέτοιες μέρες πριν. Το πρωί έπιασα το καινούργιο πλάσμα να πετάει πέτρες για να ρίξει κανένα μήλο από το απαγορευμένο δέντρο.
Τρίτη: Κοιτάζω το μεγάλο καταρράχτη. Νομίζω πως είναι το πιο όμορφο πράγμα μέσα στο κτήμα. Το καινούργιο πλάσμα τον λέει Καταρράχτες του Νιαγάρα. Αυτός δεν είναι λόγος, είνα ξεροκεφαλιά και βλακεία. Δεν προλαβαίνω να βαφτίσω τίποτα εγώ. Το καινούργιο πλάσμα βαφτίζει ότι πέσει στο δρόμο του, πριν προλάβω να βγάλω άχνα. Και μου λέει πάντα την ίδια δικαιολογία-μοιάζει μ'αυτό το πράγμα. Παραδείγματος χάριν το ντόντο. Λέει πως μόλις το δει κανείς, καταλαβαίνει αμέσως ότι <<μοιάζει με το ντόντο>>. Και αυτό το όνομα θα πάρει οπωσδήποτε. Δεν μ'αρέσει να τσακώνομαι για τέτοια πράγματα και δεν βγάζει και πουθενά. Άκου ντόντο. Όσο μοιάζω εγώ με ντόντο άλλο τόσο μοιάζει κι αυτό.
Τετάρτη: Έχτισα μια καλύβα για να προφυλάσσομαι από τη βροχή, αλλά δεν μπόρεσα να την απολαύσω με την ησυχία μου. Εισέβαλε το καινούργιο πλάσμα. Όταν προσπάθησα να το διώξω, έβγαλε νερό από τις τρύπες που του χρησιμεύουν για να βλέπει και το σκούπισε με το πίσω μέρος του ποδιού του ενώ έκανε ένα θόρυβο σαν αυτόν που κάνουν τα άλλα ζώα όταν υποφέρουν. Πόσο θάθελα να μη μιλάει! Μιλάει συνέχεια. Ξέρω πως αυτό μπορεί να φαίνεται σαν άδικη κατηγορία εναντίον του φτωχού πλάσματος, σαν συκοφαντία, αλλά δεν είναι έτσι. Δεν είχα ποτέ μου ακούσει ανθρώπινη φωνή και οποιοσδήποτε νέος και παράξενος ήχος εισβάλλει εδώ, στην ιερή γαλήνη αυτής της ερημιάς, χτυπάει άσχημα στ'αυτί μου και μοιάζει με παραφωνία. Και τούτος ο καινούργιος ήχος βρίσκεται πολύ κοντά μου, στον ώμο μου, στο αυτί μου, πρώτα από τη μία πλευρά κι ύστερα από την άλλη, ενώ εγώ έχω συνηθίσει στους ήχους που έρχονται λίγο πολύ από μακριά μου.
Παρασκευή: Το βάφτισμα συνεχίζεται αμείλικτο. Θέλω δεν θέλω. Είχα δώσει ένα πολύ ωραίο όνομα στο κτήμα, που ήταν μουσικό και εύηχο- ΚΗΠΟΣ ΤΗΣ ΕΔΕΜ. Μόνο που εξακολουθώ να το λέω έτσι αλλά όχι πια δημόσια. Το καινούργιο πλάσμα λέει πως είναι γεμάτο με δάση και βράχια και τοπία και συνεπώς δεν μοιάζει καθόλου με κήπο. Λέει ότι μοιάζει με πάρκο, και δεν μοιάζει με τίποτε άλλο παρά μόνο με πάρκο. Έτσι χωρίς να με ρωτήσει καθόλου, το ξαναβάφτισε ΠΑΡΚΟ ΤΩΝ ΚΑΤΑΡΡΑΚΤΩΝ ΤΟΥ ΝΙΑΓΑΡΑ. Αυτό είναι πολύ αυθαίρετο κατά τη γνώμη μου. Έχει βάλει κιόλας και μια ταμπέλα : ΜΗΝ ΠΑΤΑΤΕ ΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟ. Η ζωή μου δεν είναι πια τόσο ευτυχισμένη όσο πρώτα.
Σάββατο: Το καινούργιο πλάσμα τρώει πάρα πολλά φρούτα. Μου φαίνεται πως θα μας τελειώσουν. <<ΜΑΣ>> πάλι. Αυτή είναι δική του λέξη αλλά και δική μου τώρα, έτσι που την ακούω τόσο πολύ. Φοβερή ομίχλη σήμερα. Εγώ δεν βγαίνω ποτέ έξω με την ομίχλη. Το καινούργιο πλάσμα βγαίνει. Βγαίνει ότι καιρό και να κάνει και γυρίζει περπατώντας βαρειά με τα λασπωμένα πόδια του. Και μιλάει. Κάποτε περνούσα πολύ ευχάριστα και ήρεμα εδώ.
Κυριακή: Πάει κι αυτή η μέρα. Όσο περνάει ο καιρός γίνεται όλο και πιο κουραστική. Επιλέχθηκε και ξεχωρίστηκε τον προηγούμενο Νοέμβριο ως μέρα ανάπαυσης. Είχα κι άλλες έξι τέτοιες μέρες πριν. Το πρωί έπιασα το καινούργιο πλάσμα να πετάει πέτρες για να ρίξει κανένα μήλο από το απαγορευμένο δέντρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου