Διάγνωση άποιου διαβήτη

 Η διάκριση μεταξύ των τύπων του σακχαρώδη διαβήτη είναι ζωτικής σημασίας για την πρόληψη λανθασμένης θεραπείας με πιθανές σοβαρές ανεπιθύμητες ενέργειες, όπως η δηλητηρίαση από το νερό μετά από θεραπεία με desmopressin σε ασθενείς με πολυδιψία πολυουρία. Για δεκαετίες, το πρώτο test για τη διάγνωση ήταν τον test στέρησης νερού. Τελευταία έχουν αξιολογηθεί και άλλες δοκιμασίες

Δοκιμασία έμμεσης στέρησης νερού : αξιολογεί την επίδραση του AVP (αντιδιουρητικής ) μέσω της ικανότητας συγκέντρωσης των νεφρών. Περιγράφηκε το 1970. Η ωσμωτικότητα των ούρων μετριέται επανειλημμένα για παρατεταμένη περίοδο στέρησης υγρών (συνήθως 17 ώρες) και μετά τη χορήγηση εξωγενούς ένεσης AVP (δεσμοπρεσσίνη) στο τέλος της δοκιμής. Σε υγιή άτομα, η ωσμωτικότητα των ούρων αναμένεται να αυξηθεί πάνω από 800 mosm / kg χωρίς αύξηση κατά την ένεση της δεσμοπρεσσίνης, καθώς τα ούρα συγκεντρώνονται ήδη στο μέγιστο. Ο νεφρογενής άποιος διαβήτης διαγιγνώσκεται εάν η ωσμωτικότητα των ούρων παραμένει κάτω από 300 mosm / kg κατά τη διάρκεια της δοκιμής και δεν αυξάνεται> 50% μετά την ένεση δεσμοπρεσσίνης, επιβεβαιώνοντας τη μειωμένη ευαισθησία της στην AVP. Οι πλήρεις ασθενείς με κεντρικό άποιο διαβήτη παραμένουν επίσης κάτω από το όριο των 300 mosm / kg, ωστόσο εδώ η ένεση δεσμοπρεσσίνης οδηγεί σε σημαντική αύξηση της ωσμωτικότητας των ούρων > 50%. Η δοκιμή δείχνει τη δυσκολία διαχωρισμού του μερικού κεντρικού άποιου, από την ψυχογενή πολυδιψία καθώς και στις δύο διαταραχές παρατηρείται αύξηση της συγκέντρωσης των ούρων μεταξύ των 300 και 800 mosom / kg. Διακρίνονται μόνο σύμφωνα με την αύξηση μετά την ένεση δεσμοπρεσσίνης, η οποία είναι πάνω από 9% σε μερικό διαβήτη και κάτω από 9% στην ψυχογενή πολυδιψία. Ωστόσο υπάρχει μεγάλη αλληλοεπικάλυψη στις ωσμωτικότητες των ούρων που απαιτεί εναλλακτικές μεθόδους δοκιμής

Άμεση μέτρηση AVP : έχει αναφερθεί η σχέση μεταξύ επιπέδων AVP και ωσμωτικότητας (τη φυσιολογική σχέση/περιοχή κανονικότητας μεταξύ της απελευθέρωσης AVP και της ωσμωτικότητας του πλάσματος). Τα επίπεδα AVP στο πλάσμα κάτω από αυτήν την περιοχή ορίστηκαν ως κεντρικός άποιος διαβήτης , πάνω από την περιοχή ως νεφρογενής άποιος διαβήτης και εντός του εύρους ως πρωτοπαθής πολυδιψία. Αν και αυτή η προσέγγιση βελτίωσε σημαντικά τη διαγνωστική ακρίβεια, απέτυχε να φτάσει στην κλινική πρακτική λόγω πολλαπλών προβλημάτων στις μετρήσεις της ορμόνης αλλά και της ωσμωτικότητας