Με την αύξηση της ηλικίας υπάρχει μια αργή μείωση της τεστοστερόνης (Τ), που αρχίζει την 3η-4η 10ετία της ζωής. Δεν οφείλεται μόνο στην αύξηση της ηλικίας, αλλά και στην αύξηση βάρους και σε συν/νοσηρότητες. Φαίνεται ότι είναι μια μείωση ανά έτος 0.8-1.3%. Για την ελεύθερη τεστοστερόνη η μείωση είναι 1.5-2% ετησίως, και αυτό οφείλεται στην μείωση της SHBG κατά 3% / έτος
Μεταβολίτες Τ
Με την αύξηση της ηλικίας αλλάζουν επίσης οι μεταβολίτες της Τ, δηλ. DHT και οιστραδιόλη (Ε2). Τα επίπεδα DHT είναι 7-10 φορές χαμηλότερα από της Τ, και φαίνεται ότι αλλάζουν ελάχιστα μέχρι την ηλικία των 65 ετών, ενώ στη συνέχεια μειώνονται κατά 0.5% ετησίως. Οι συγκαντρώσεις Ε2 είναι σχετικά σταθερές με μια ελάχιστη μείωση της τάξης του 0.2% ετησίως. Σε κάποιους ασθενείς που αναφέρθηκε αύξηση συσχετίσθηκε με την αύξηση βάρους και με τις συν/νοσηρότητες
Ανδρογόνα επινεφριδίων
Το επινεφρίδιο παράγει ανδρογόνα, και τις πρόδρομες μορφές DHEA και DHEAS. Η παραγωγή και η έκκριση μειώνεται σαφώς και στα δύο φύλα με την ηλικία. Είναι λειτουργικά σημαντική στις γυναίκες, αλλά επειδή είναι ασθενή ανδρογόνα, η συνολική τους συνεισφορά στον άνδρα είναι μικρή. Η μείωση ανά έτος είναι 2% για DHEA, 4-5.2% για DHEAS και 0.4% για το γλυκουρονίδιο της ανδροστενεδιόλης
Σε ηλικίες μεταξύ 20-80 ετών υπάρχει μείωση στα επινεφριδιακά ανδρογόνα, με το μέγιστο της μείωσης στην ηλικία των 60 ετών. Φαίνεται ότι τα επινεφρίδια συμμετέχουν στα κυκλοφορούντα ανδρογόνα, σε μεσήλικα άνδρα κατά 40-50% (στη γραμμομοριακή τους περιεκτικότητα και όχι στη βιοδραστικότητα τους)
Επίσης τα επίπεδα Τ επηρεάζουν η εθνικότητα, τα γονίδια καθώς και ο τρόπος ζωής
Η συνηθέστερη αιτία - όσον αφορά στον τρόπο ζωής - μείωσης της Τ είναι η παχυσαρκία. Σε ΒΜΙ ≥30 kg/m2 τα επίπεδα ολικής και ελεύθερης Τ είναι ~ 5 nmol / L και 55 pmol / L χαμηλότερα, σε σύγκριση με φυσιολογικό βάρος. Δεν παρατηρείται ταυτόχρονη αύξηση επιπέδων LH (δευτεροπαθής υπογοναδισμός). Ο μηχανισμός δεν είναι πλήρως κατανοητός. Πιθανότατα η αύξηση του λιπώδους ιστού και μόρια σηματοδότησης από τα λιποκύτταρα παίζουν ρόλο. Ένα υποψήφιο πεπτίδιο είναι η λεπτίνη. Μελέτες δείχνουν άμεση συσχέτιση λεπτίνης με γοναδοτροπίνες και η αντοχή στη λεπτίνη ίσως βοηθάει στην παθογένεση του δευτεροπαθούς υπογοναδισμού που συνοδεύει την παχυσαρκία
Άλλοι υποψήφιοι μηχανισμοί είναι οι προφλεγμονώδεις κυτοκίνες (π.χ. TNFa, IL-2 και IL-6) που ίσως προκαλούν καταστολή γοναδοτροπινών και του ενδοκαναβιδοειδούς συστήματος και κεντρική αντίσταση στην ινσουλίνη. Επιπλέον έχει προταθεί η αδιπονεκτίνη που καταστέλλει την GnRH
Τα οιστρογόνα αυξάνουν μόνο σε άνδρες με υπερβολική αύξηση βάρους. Τέλος υπάρχει μείωση στην παραγωγή SHBG
Μεταβολίτες Τ
Με την αύξηση της ηλικίας αλλάζουν επίσης οι μεταβολίτες της Τ, δηλ. DHT και οιστραδιόλη (Ε2). Τα επίπεδα DHT είναι 7-10 φορές χαμηλότερα από της Τ, και φαίνεται ότι αλλάζουν ελάχιστα μέχρι την ηλικία των 65 ετών, ενώ στη συνέχεια μειώνονται κατά 0.5% ετησίως. Οι συγκαντρώσεις Ε2 είναι σχετικά σταθερές με μια ελάχιστη μείωση της τάξης του 0.2% ετησίως. Σε κάποιους ασθενείς που αναφέρθηκε αύξηση συσχετίσθηκε με την αύξηση βάρους και με τις συν/νοσηρότητες
Ανδρογόνα επινεφριδίων
Το επινεφρίδιο παράγει ανδρογόνα, και τις πρόδρομες μορφές DHEA και DHEAS. Η παραγωγή και η έκκριση μειώνεται σαφώς και στα δύο φύλα με την ηλικία. Είναι λειτουργικά σημαντική στις γυναίκες, αλλά επειδή είναι ασθενή ανδρογόνα, η συνολική τους συνεισφορά στον άνδρα είναι μικρή. Η μείωση ανά έτος είναι 2% για DHEA, 4-5.2% για DHEAS και 0.4% για το γλυκουρονίδιο της ανδροστενεδιόλης
Σε ηλικίες μεταξύ 20-80 ετών υπάρχει μείωση στα επινεφριδιακά ανδρογόνα, με το μέγιστο της μείωσης στην ηλικία των 60 ετών. Φαίνεται ότι τα επινεφρίδια συμμετέχουν στα κυκλοφορούντα ανδρογόνα, σε μεσήλικα άνδρα κατά 40-50% (στη γραμμομοριακή τους περιεκτικότητα και όχι στη βιοδραστικότητα τους)
Επίσης τα επίπεδα Τ επηρεάζουν η εθνικότητα, τα γονίδια καθώς και ο τρόπος ζωής
Η συνηθέστερη αιτία - όσον αφορά στον τρόπο ζωής - μείωσης της Τ είναι η παχυσαρκία. Σε ΒΜΙ ≥30 kg/m2 τα επίπεδα ολικής και ελεύθερης Τ είναι ~ 5 nmol / L και 55 pmol / L χαμηλότερα, σε σύγκριση με φυσιολογικό βάρος. Δεν παρατηρείται ταυτόχρονη αύξηση επιπέδων LH (δευτεροπαθής υπογοναδισμός). Ο μηχανισμός δεν είναι πλήρως κατανοητός. Πιθανότατα η αύξηση του λιπώδους ιστού και μόρια σηματοδότησης από τα λιποκύτταρα παίζουν ρόλο. Ένα υποψήφιο πεπτίδιο είναι η λεπτίνη. Μελέτες δείχνουν άμεση συσχέτιση λεπτίνης με γοναδοτροπίνες και η αντοχή στη λεπτίνη ίσως βοηθάει στην παθογένεση του δευτεροπαθούς υπογοναδισμού που συνοδεύει την παχυσαρκία
Άλλοι υποψήφιοι μηχανισμοί είναι οι προφλεγμονώδεις κυτοκίνες (π.χ. TNFa, IL-2 και IL-6) που ίσως προκαλούν καταστολή γοναδοτροπινών και του ενδοκαναβιδοειδούς συστήματος και κεντρική αντίσταση στην ινσουλίνη. Επιπλέον έχει προταθεί η αδιπονεκτίνη που καταστέλλει την GnRH
Τα οιστρογόνα αυξάνουν μόνο σε άνδρες με υπερβολική αύξηση βάρους. Τέλος υπάρχει μείωση στην παραγωγή SHBG
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου