Καινούρια μέρα

Ένας μεγάλος χαρταετός σαν καράβι σκίαζε την πλατεία κι από την καρίνα γλιστρούσαν μικρές σταγόνες αλμύρας κι έβρεχαν τα μαλλιά μου. Αν δεν τις έφερνες στη γλώσσα, ίσως τις έπαιρνες για βρόχινες στάλες και το καράβι για σύννεφο
Σήκωσα το κεφάλι κι είδα από τα παραπέτα να κρέμονται οι φίλοι μου σε παιδική ηλικία
Άρπαξα μια αρμαθιά σκόρδα για μαντίλι και τους χαιρετούσα ώσπου μ΄αναγνώρισαν κι έριξαν μιαν ανεμόσκαλα
Χάιδεψε στη αρχή τα στιλπνά μαλλιά μιας νεαρής και ξεγλίστρησε. Βάλθηκα να την κυνηγώ. Πιάστηκε στο κλαδί μιας μανταρινιάς μα πριν προφτάσω να την αρπάξω τίναξε δυο ώριμα φρούτα κι απομακρύνθηκε. Η πλατεία είχε αδειάσει χωρίς να το αντιληφθώ ενώ προχωρούσα με το κεφάλι υψωμένο
Το ιπτάμενο κήτος άφησε έναν βρυχηθμό κι είδα την άγκυρα να κατεβαίνει στην άκρη μιας βαρειάς αλυσίδας
Έτρεχα κυνηγώντας το σκοινί κι αποφεύγοντας το σίδερο, σκόνταψα σ' ένα ορφανό πατίνι, όμως πριν βρεθώ με τα μούτρα στο πλακόστρωτο με άρπαξε η άγκυρα απ' τη ζώνη κι άρχισα να ίπταμαι
Η πλατεία μάκραινε, μεταλλική και βαριά, ήταν μια αναποδογυρισμένη καρίνα που έπλεε γαλήνια χωρίς επιβάτες, στα νερά της Μεσογείου
                                                                                                Νίκος Χρυσός