Οι πόνοι της Παναγιάς

Μια λιόλουστη μέρα του χειμώνα, η Παναγιά στενεμένη από τους πόνους, αφήνει το σπιτικό της και βγαίνει στον κάμπο τρκλίζοντας κι αγκομαχώντας. Κάθεται χάμου στο πράσινο χορτάρι, που το φωτίζουνε εδώ κι εκεί άγριες βιολέτες, κυκλάμινα, κρόκοι, και σφίγγοντας την κοιλιά της με τα δυο της χέρια κλαίει και δέρνεται, κουνώντας το άμαθο κορμί της, δεξιά κι αριστερά, όπως οι μοιρολογίστρες της Ανατολής
...........................................................................................

Που να σε κρύψω γιόκα μου να μην σε φτάνουν οι κακοί;
Σε ποιό νησί του Ωκεανού, σε ποιά κορφήν ερημική;
Δεν θα σε μάθω να μιλάς και τ' άδικο φωνάξεις
Ξέρω πως θα 'χεις την καρδιά τόσο καλή,τόσο γλυκή
που με τα βρόχια της οργής ταχιά θε να σπαράξεις

Συ θα 'χεις μάτια γαλανά, θα 'χεις κορμάκι τρυφερό
θα σε φυλάω από ματιά κακή κι από κακόν καιρό
από το πρώτο ξάφνιασμα της ξυπνημέΝης νιότης
Δεν είσαι συ για μάχητες, δεν είσαι συ για το σταυρό
Εσύ νοικοκερόπουλο, όχι σκλάβος ή προδότης

Τη νύχτα θα σηκώνομαι κι αγάλια θα νυχοπατώ
να σκύβω την ανάσα σου ν' ακώ, πουλάκι μου ζεστό
να σου 'τοιμάζω στη φωλιά, γάλα και χαμομήλι
κ' ύστερα απ' το παράθυρο, με καρδιοκτύπι να κοιτώ
που θα πηγαίνεις στο σκολιό με πλάκα και κοντύλι

Κι αν κάποτε τα φρένα σου μ' αλήθεια, φως της αστραπής
χτυπήσει ο Κύρης τ' ουρανού, παιδάκι μου να μην την πεις!
Θεριά οι άνθρωποι, δε μπορούν το φως να το σηκώσουν!
Δεν είν' αλήθεια πιό χρυσή σαν την αλήθεια της σιωπής
Χίλιες φορές να γεννηθείς χίλιες θα σε σταυρώσουν
                                            Κ. Βάρναλης