Με πήρε χρόνια πολλά να το νιώσω, σχεδόν μισόν αιώνα ζωής. Μα τώρα πια,
κάθε πρωί που ξυπνάω, βγαίνω στο χωράφι, ανασαίνω αργά και εισπνέω τις
ευωδιές των φυτών, αφουγκράζομαι τους ήχους των ζουδιών και των πετεινών
τ’ ουρανού και σκέφτομαι ότι είμαι μοναχά μια αναπνοή, που βρίσκει κάθε
νύχτα καταφύγιο σ’ ένα μικρό καλύβι, χωμένο ανάμεσα στα δέντρα ενός
μικρού αγρού, καταμεσίς μίας μικρής κοιλάδας, έξω από ένα μικρό χωριό,
στην άκρη ενός μικρού νησιού της υδρογείου, τίποτα παραπάνω. Ένα πουλάκι δηλαδή στη φωλιά του.
Με πήρε χρόνια πολλά να το νιώσω -δεν μπορούσε μάλλον να γίνει αλλιώς- το παράδοξο τούτο της φύσης, πώς όσο σου δίνει ζωή, όσο σε μεγαλώνει, τόσο σε ταπεινώνει ταυτόχρονα.
Με πήρε πολλά χρόνια επίσης -είκοσι ακριβώς από τότε που άκουσα πρώτη φορά μου τον ποιητή- να έρθω επιτέλους στο μπόι της ύπαρξής μου, να γίνω κι εγώ το μικρότερο αδερφάκι των πουλιών και να ζω μαζί με τα δέντρα, τα πιο σοφά και δοτικά πλάσματα του σύμπαντος κόσμου.
Τώρα πια, σαν πουλάκι που είμαι, μόνο τα δέντρα μού δίνουν ζωή και μόνο αυτά μου μετρούν τη ροή της. Από τους πρώτους ψυχρούς φθινοπωρινούς αέρηδες που τα γδύνουν και ρίχνουν τα κιτρινωπά φύλλα τους ένα – ένα στο χώμα, από τότε που το τοπίο τριγύρω ψυχραίνει και αδειάζει και απομένουν μονάχα ανάριες κλαδούρες σκελετωμένες ολόγυρα και φανερώνονται οι φωλιές των πουλιών στις μασκάλες τους, μέχρι τη μέρα εκείνη της επόμενης άνοιξης, παραμονές κάθε Πάσχα συνήθως, που ξυπνούνε, σαν να παίρνουνε μέρος στην μόνη ειρηνική έκρηξη, όλα μαζί απ’ τον χειμέριο ύπνο τους και σηκώνω ανυποψίαστος το κεφάλι μου ένα απόγευμα προς τον ουρανό και αντικρίζω στο φως το ιλαρόν άξαφνα το θερίο, τον δρυ από πάνω μου ντυμένον και φουντωτό, ολοπράσινο, να στέκει εκεί σοβαρός - σοβαρός, τόσον χρονών ύπαρξη και να υπομένει στωικά τα φτερωτά μου αδέρφια, που έρχονται ξανά μανά με λαχτάρα, να χτίσουνε τις καινούριες φωλιές τους απάνω στις φυλλωσιές και να πάνε τη ζωή μας γενιά τη γενιά παρακάτω.
Νικηφόρος Βρεττάκος
Με πήρε χρόνια πολλά να το νιώσω -δεν μπορούσε μάλλον να γίνει αλλιώς- το παράδοξο τούτο της φύσης, πώς όσο σου δίνει ζωή, όσο σε μεγαλώνει, τόσο σε ταπεινώνει ταυτόχρονα.
Με πήρε πολλά χρόνια επίσης -είκοσι ακριβώς από τότε που άκουσα πρώτη φορά μου τον ποιητή- να έρθω επιτέλους στο μπόι της ύπαρξής μου, να γίνω κι εγώ το μικρότερο αδερφάκι των πουλιών και να ζω μαζί με τα δέντρα, τα πιο σοφά και δοτικά πλάσματα του σύμπαντος κόσμου.
Τώρα πια, σαν πουλάκι που είμαι, μόνο τα δέντρα μού δίνουν ζωή και μόνο αυτά μου μετρούν τη ροή της. Από τους πρώτους ψυχρούς φθινοπωρινούς αέρηδες που τα γδύνουν και ρίχνουν τα κιτρινωπά φύλλα τους ένα – ένα στο χώμα, από τότε που το τοπίο τριγύρω ψυχραίνει και αδειάζει και απομένουν μονάχα ανάριες κλαδούρες σκελετωμένες ολόγυρα και φανερώνονται οι φωλιές των πουλιών στις μασκάλες τους, μέχρι τη μέρα εκείνη της επόμενης άνοιξης, παραμονές κάθε Πάσχα συνήθως, που ξυπνούνε, σαν να παίρνουνε μέρος στην μόνη ειρηνική έκρηξη, όλα μαζί απ’ τον χειμέριο ύπνο τους και σηκώνω ανυποψίαστος το κεφάλι μου ένα απόγευμα προς τον ουρανό και αντικρίζω στο φως το ιλαρόν άξαφνα το θερίο, τον δρυ από πάνω μου ντυμένον και φουντωτό, ολοπράσινο, να στέκει εκεί σοβαρός - σοβαρός, τόσον χρονών ύπαρξη και να υπομένει στωικά τα φτερωτά μου αδέρφια, που έρχονται ξανά μανά με λαχτάρα, να χτίσουνε τις καινούριες φωλιές τους απάνω στις φυλλωσιές και να πάνε τη ζωή μας γενιά τη γενιά παρακάτω.
Νικηφόρος Βρεττάκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου