Την τελευταία 10ετία το τοπίο της οστεοπόρωσης έχει αλλάξει. Αν και υπάρχουν περισσότερες θεραπευτικές δυνατότητες, γίνονται λιγότερες μετρήσεις, και συνταγογραφούνται λιγότερα αντιοστεοπορωτικά φάρμακα, πιθανώς λόγω της ανησυχίας των παρενεργειών των διφωσφονικών, όπως τα άτυπα κατάγματα μηρού και η οστεονέκρωση της γνάθου. Ακόμα και σε άτομα με οστεοπόρωση και με ιστορικό κατάγματος, η αγωγή με διφωσφονικά διακόπτεται σε ποσοστό μέχρι 70%. Το Denosumab, αντι/απορροφητικός παράγοντας, είναι αποτελεσματικό, σπάνια συνδέεται με άτυπα κατάγματα, και απαιτεί συνεχή θεραπεία. Η τεριπαρατίδη, συνθετικό ανάλογο της PTH, αποτρέπει τα κατάγματα, το θεραπευτικό της αποτέλεσμα υπερβαίνει τα δύο χρόνια, είναι αρκετά ακριβή αγωγή
Τρία καινούρια φάρμακα έχουν δείξει ικανοποιητικά αποτελέσματα. Υπάρχει η abaloparatide, ανάλογο παραθορμόνης, που με τρόπο ανάλογο της τεριπαρατίδης, μειώνει τα κατάγματα μηρού και σπονδύλων, και είναι αρκετά ασφαλής η χορήγηση της . Το Odanacatib, ανταγωνιστής καθεψίνης Κ, με δυνατότητα οστεοσύνθεσης, αποσύρθηκε πρόσφατα, λόγω αυξημένης συχνότητας αγγειακού εγκεφαλικού επεισοδίου
Το τρίτο φάρμακο, το Romosozumab, είναι μονοκλωνικό αντίσωμα έναντι της σκληροστίνης. Το 2001 παρατηρήθηκε ότι στην σκληροστέωση, ένα σπάνιο γεννετικό νόσημα, με αυξημένη οστική μάζα, υπήρχε μετάλλαξη στο SOST , ένα γονίδιο που κωδικοποιεί την σκληροστίνη. Η σκληροστίνη παράγεται από τα οστεοκύτταρα, αναστέλλει τον σχηματισμό οστού, αυξάνει την απορρόφηση αρχικά με σύνδεση στον LRP (low density lipoprotein receptor related protein). Στη μελέτη FRAME χορήγηση romosozumab επί έτος/άνα μήνα αύξησε την οστική πυκνότητα στην οσφύ κατά 13% και μείωσε την πιθανότητα νέου κατάγματος κατά 73% σε σχέση με το placebo (αύξηση σχηματισμού οστού και μείωση της απορρόφησης)
Στη μελέτη ARCH όπου έγινε σύγκριση romosozumab με αλενδρονάτη και όπου ο κίνδυνος καινούριων καταγμάτων φάνηκε σημαντικά χαμηλότερος με το romosozumab, φάνηκαν επίσης σοβαρές καρδιαγγειακές ανεπιθύμητες ενέργειες. Ένας πιθανός μηχανισμός είναι ο ρόλος της σκληροστίνης στους λείους μύες των αγγείων. Φαίνεται ότι το SOST εκφράζεται σε πολλούς ιστούς. Η αναστολή της σκληροστίνης πιθανώς μετατρέπει την ισορροπία στο μυικό αγγειακό σύστημα. Η άλλη πιθανότητα είναι ότι η αλενδρονάτη είναι καρδιοπροστατευτική και οι ανεπιθύμητες ενέργειες του romosozumab φαίνονται περισσότερες του αναμενόμενου
Από τις μελέτες φάνηκε ότι το romosozumab είναι πολύ αποτελεσματικό στις γυναίκες υψηλού κινδύνου όταν δίνεται για ένα χρόνο και στη συνέχεια δίνεται αλενδρονάτη. Έχει ισχυρή αντι/απορροφητική δράση, αλλά τα καρδιαγγειακά συμβάματα εγείρουν ανησυχία. Αν και αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι ένα αντι/οστεοπορωτικό φάρμακο έχει δράση στην καρδιά, το εύρημα συμπίπτει με την πρόσφατη κατανόηση του σκελετού ως ενδοκρινούς ιστού, που ρυθμίζει την ομοιόσταση όλου του σώματος με έκκριση πεπτιδίων όπως η σκλεροστίνη, η οστεοκαλσίνη και ο αυξητικός παράγοντας των ινοβλαστών FGF-23
Επομένως, οι μελέτες έδειξαν ότι το romosozumab έχει μεγάλες δυνατότητες ως βραχυχρόνια αναβολική θεραπεία ωστόσο μένει να διερευνηθούν τα ενδοκρινικά και καρδιαγγειακά του αποτελέσματα για να μπορεί να χρησιμοποιηθεί θεραπευτικά
Τρία καινούρια φάρμακα έχουν δείξει ικανοποιητικά αποτελέσματα. Υπάρχει η abaloparatide, ανάλογο παραθορμόνης, που με τρόπο ανάλογο της τεριπαρατίδης, μειώνει τα κατάγματα μηρού και σπονδύλων, και είναι αρκετά ασφαλής η χορήγηση της . Το Odanacatib, ανταγωνιστής καθεψίνης Κ, με δυνατότητα οστεοσύνθεσης, αποσύρθηκε πρόσφατα, λόγω αυξημένης συχνότητας αγγειακού εγκεφαλικού επεισοδίου
Το τρίτο φάρμακο, το Romosozumab, είναι μονοκλωνικό αντίσωμα έναντι της σκληροστίνης. Το 2001 παρατηρήθηκε ότι στην σκληροστέωση, ένα σπάνιο γεννετικό νόσημα, με αυξημένη οστική μάζα, υπήρχε μετάλλαξη στο SOST , ένα γονίδιο που κωδικοποιεί την σκληροστίνη. Η σκληροστίνη παράγεται από τα οστεοκύτταρα, αναστέλλει τον σχηματισμό οστού, αυξάνει την απορρόφηση αρχικά με σύνδεση στον LRP (low density lipoprotein receptor related protein). Στη μελέτη FRAME χορήγηση romosozumab επί έτος/άνα μήνα αύξησε την οστική πυκνότητα στην οσφύ κατά 13% και μείωσε την πιθανότητα νέου κατάγματος κατά 73% σε σχέση με το placebo (αύξηση σχηματισμού οστού και μείωση της απορρόφησης)
Στη μελέτη ARCH όπου έγινε σύγκριση romosozumab με αλενδρονάτη και όπου ο κίνδυνος καινούριων καταγμάτων φάνηκε σημαντικά χαμηλότερος με το romosozumab, φάνηκαν επίσης σοβαρές καρδιαγγειακές ανεπιθύμητες ενέργειες. Ένας πιθανός μηχανισμός είναι ο ρόλος της σκληροστίνης στους λείους μύες των αγγείων. Φαίνεται ότι το SOST εκφράζεται σε πολλούς ιστούς. Η αναστολή της σκληροστίνης πιθανώς μετατρέπει την ισορροπία στο μυικό αγγειακό σύστημα. Η άλλη πιθανότητα είναι ότι η αλενδρονάτη είναι καρδιοπροστατευτική και οι ανεπιθύμητες ενέργειες του romosozumab φαίνονται περισσότερες του αναμενόμενου
Από τις μελέτες φάνηκε ότι το romosozumab είναι πολύ αποτελεσματικό στις γυναίκες υψηλού κινδύνου όταν δίνεται για ένα χρόνο και στη συνέχεια δίνεται αλενδρονάτη. Έχει ισχυρή αντι/απορροφητική δράση, αλλά τα καρδιαγγειακά συμβάματα εγείρουν ανησυχία. Αν και αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι ένα αντι/οστεοπορωτικό φάρμακο έχει δράση στην καρδιά, το εύρημα συμπίπτει με την πρόσφατη κατανόηση του σκελετού ως ενδοκρινούς ιστού, που ρυθμίζει την ομοιόσταση όλου του σώματος με έκκριση πεπτιδίων όπως η σκλεροστίνη, η οστεοκαλσίνη και ο αυξητικός παράγοντας των ινοβλαστών FGF-23
Επομένως, οι μελέτες έδειξαν ότι το romosozumab έχει μεγάλες δυνατότητες ως βραχυχρόνια αναβολική θεραπεία ωστόσο μένει να διερευνηθούν τα ενδοκρινικά και καρδιαγγειακά του αποτελέσματα για να μπορεί να χρησιμοποιηθεί θεραπευτικά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου