Σκοτάδια πολλά μέσα μου, κύρης πολύς. Σε όλη μου τη ζωή απελπισμένα μάχουμαι να μετουσιώσω τα σκοτάδια αυτά και να τα κάμω φως, μιά στάλα φως. Αγώνας τραχύς, χωρίς έλεος, χωρίς αναπαή, μιά στιγμή να κουράζουμουν, να σκόλαζα τον πόλεμο, ήμουν χαμένος. Κι αν έβγαινα κάποτε νικητής, τι αγωνία και πόσες λαβωματιές!
Δεν γεννήθηκα αγνός, μάχουμαι να γίνω. Η αρετή για μένα δεν είναι καρπός της φύσης μου, είναι καρπός του αγώνα μου. Δε μου την έδωκε ο Θεός. Μοχτώ να την καταχτήσω με το σπαθί μου. Το άνθος της αρετής για μένα είναι σωρός μετουσιωμένη κοπριά
Ποτέ δεν πήρε τέλος ο πόλεμος αυτός. Ως τώρα δε νικήθηκα ολοκληρωτικά, δεν νίκησα ολοκληρωτικά. Πάντα αγωνίζουμαι, κι από στιγμή σε στιγμή μπορώ να χαθώ όλος. Ακόμα περνώ της τρίχας το γιοφύρι απάνω από την άβυσσο
Άσφαλτα κατέχει η χωματένια αυτή μήτρα την αξία του κάθε παιδιού της. Κι όσο ανώτερη η ψυχή που έπλασε, τόσο και δυσκολώτερη της αναθέτει εντολή: να σώσει τον εαυτό του ή τη ράτσα του ή τον κόσμο. Από την πρώτη, τη δεύτερη, την τρίτη εντολή που σου αναθέτει διαβαθμίζεται η ψυχή σου
Είναι φυσικό τον ανήφορο τούτο, που έχει χρέος να πάρει η ψυχή, να τον ξεκρίνει. Κάθε άνθρωπος χαραγμένος βαθύτερα. Απάνω στα χώματα που γεννήθηκε. Τα χώματα αυτά που σ' έπλασαν βρίσκουνται σε μυστική επαφή και συνεννόηση με την ψυχή σου. Όπως οι ρίζες ξαποστέλνουν στο δένδρο την κρυφή προσταγή ν' ανθίσει και να καρπίσει, για να δικαιωθούν οι ρίζες και να φτάσουν στο τέρμα της πορείας τους, όμοια τα πατρικά χώματα αναθέτουν δύσκολες εντολές στις ψυχές που γέννησαν. Θαρρείς χώματα και ψυχή πως είναι από την ίδια ουσία κι επιχειρούν την ίδια έφοδο
Κι η ψυχή είναι μονάχα η ακρότατη νίκη
Δεν γεννήθηκα αγνός, μάχουμαι να γίνω. Η αρετή για μένα δεν είναι καρπός της φύσης μου, είναι καρπός του αγώνα μου. Δε μου την έδωκε ο Θεός. Μοχτώ να την καταχτήσω με το σπαθί μου. Το άνθος της αρετής για μένα είναι σωρός μετουσιωμένη κοπριά
Ποτέ δεν πήρε τέλος ο πόλεμος αυτός. Ως τώρα δε νικήθηκα ολοκληρωτικά, δεν νίκησα ολοκληρωτικά. Πάντα αγωνίζουμαι, κι από στιγμή σε στιγμή μπορώ να χαθώ όλος. Ακόμα περνώ της τρίχας το γιοφύρι απάνω από την άβυσσο
Άσφαλτα κατέχει η χωματένια αυτή μήτρα την αξία του κάθε παιδιού της. Κι όσο ανώτερη η ψυχή που έπλασε, τόσο και δυσκολώτερη της αναθέτει εντολή: να σώσει τον εαυτό του ή τη ράτσα του ή τον κόσμο. Από την πρώτη, τη δεύτερη, την τρίτη εντολή που σου αναθέτει διαβαθμίζεται η ψυχή σου
Είναι φυσικό τον ανήφορο τούτο, που έχει χρέος να πάρει η ψυχή, να τον ξεκρίνει. Κάθε άνθρωπος χαραγμένος βαθύτερα. Απάνω στα χώματα που γεννήθηκε. Τα χώματα αυτά που σ' έπλασαν βρίσκουνται σε μυστική επαφή και συνεννόηση με την ψυχή σου. Όπως οι ρίζες ξαποστέλνουν στο δένδρο την κρυφή προσταγή ν' ανθίσει και να καρπίσει, για να δικαιωθούν οι ρίζες και να φτάσουν στο τέρμα της πορείας τους, όμοια τα πατρικά χώματα αναθέτουν δύσκολες εντολές στις ψυχές που γέννησαν. Θαρρείς χώματα και ψυχή πως είναι από την ίδια ουσία κι επιχειρούν την ίδια έφοδο
Κι η ψυχή είναι μονάχα η ακρότατη νίκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου