Ο διαφοροποιημένος καρκίνος του θυρεοειδούς έχει εξαιρετικά χαμηλή θνητότητα. Όμως ένα 10% μπορεί να έχει φτωχή πρόγνωση, με τοπική υποτροπή και απομακρυσμένες μεταστάσεις. Σημαντικοί προγνωστικοί παράγοντες είναι η μεγάλη ηλικία και το προχωρημένο στάδιο τη στιγμή της διάγνωσης
Η αντιμετώπιση είναι χειρουργικός καθαρισμός (και λεμφαδένων αν υπάρχει ανάγκη) και θεραπεία με ιώδιο. Σε ποσοστό 5% εμφανίζονται τη στιγμή της διάγνωσης με μεταστατική νόσο. Από αυτούς το 25% θεραπεύονται με ιώδιο, το 45% έχουν μεταστάσεις που αρχικά προσλαμβάνουν, αλλά δεν θεραπεύονται τελικά και το 30% έχουν απομακρυσμένες μεταστάσεις που δεν προσλαμβάνουν ιώδιο
Αυτές οι δύο τελευταίες ομάδες είναι μεγάλη πρόκληση
Μέχρι πριν λίγα χρόνια η θεραπευτική δυνατότητα ήταν εξωτερική ακτινοβολία και συμβατική χημειοθεραπεία με σημαντική τοξικότητα και φτωχή απάντηση (10-20%)
Τα τελευταία 20 χρόνια υπάρχει σημαντική γνώση σχετικά με μοριακές αλλαγές των οδών σηματοδότησης των κακοήθων κυττάρων. Έχει ανακαλυφθεί ότι αρκετές τυροσινικές κινάσες (ΤΚ) και οι υποδοχείς τους (ΤΚR) που εμπλέκονται στην ανάπτυξη των κυττάρων και την αγγειογέννεση είναι μεταλλαγμένες ή εκφράζονται σε σημαντικό βαθμό στα καρκινικά κύτταρα. Είναι σημαντικοί στόχοι για φάρμακα, που ονομάζονται αναστολείς τυροσινικών κινασών (ΤΚΙs)
Το πρώτο γνωστό φάρμακο της κατηγορίας είναι το imatinib το 2001 που χρησιμοποιήθηκε για τη θεραπεία της χρόνιας μυελογενούς λευχαιμίας
Φαίνεται ότι διαφορετικοί αναστολείς αναστέλλουν διαφορετικές κινάσες και είναι δραστικοί σε συμπαγείς όγκους. Είναι μικρά μόρια που δρουν με διάφορους μηχανισμούς, και εκτός από την τυροσίνη κάποιοι δρουν στην σερίνη, την θρεονίνη και την ιστιδίνη. Αρκετές κινάσες φαίνεται ότι τροποποιούνται στον καρκίνο του θυρεοειδούς. Από το 2005 και μετά έχουν δοκιμαστεί σε προχωρημένο και επιθετικό διαφοροποιημένο καρκίνο θυρεοειδούς, ανθεκτικό σε ιώδιο με ελπιδοφόρα αποτελέσματα, αλλά μόνο δύο, το sorafenib (Nevaxar) και το lenvatinib (Lenvima) έχουν πάρει έγκριση για θεραπεία
Η αντιμετώπιση είναι χειρουργικός καθαρισμός (και λεμφαδένων αν υπάρχει ανάγκη) και θεραπεία με ιώδιο. Σε ποσοστό 5% εμφανίζονται τη στιγμή της διάγνωσης με μεταστατική νόσο. Από αυτούς το 25% θεραπεύονται με ιώδιο, το 45% έχουν μεταστάσεις που αρχικά προσλαμβάνουν, αλλά δεν θεραπεύονται τελικά και το 30% έχουν απομακρυσμένες μεταστάσεις που δεν προσλαμβάνουν ιώδιο
Αυτές οι δύο τελευταίες ομάδες είναι μεγάλη πρόκληση
Μέχρι πριν λίγα χρόνια η θεραπευτική δυνατότητα ήταν εξωτερική ακτινοβολία και συμβατική χημειοθεραπεία με σημαντική τοξικότητα και φτωχή απάντηση (10-20%)
Τα τελευταία 20 χρόνια υπάρχει σημαντική γνώση σχετικά με μοριακές αλλαγές των οδών σηματοδότησης των κακοήθων κυττάρων. Έχει ανακαλυφθεί ότι αρκετές τυροσινικές κινάσες (ΤΚ) και οι υποδοχείς τους (ΤΚR) που εμπλέκονται στην ανάπτυξη των κυττάρων και την αγγειογέννεση είναι μεταλλαγμένες ή εκφράζονται σε σημαντικό βαθμό στα καρκινικά κύτταρα. Είναι σημαντικοί στόχοι για φάρμακα, που ονομάζονται αναστολείς τυροσινικών κινασών (ΤΚΙs)
Το πρώτο γνωστό φάρμακο της κατηγορίας είναι το imatinib το 2001 που χρησιμοποιήθηκε για τη θεραπεία της χρόνιας μυελογενούς λευχαιμίας
Φαίνεται ότι διαφορετικοί αναστολείς αναστέλλουν διαφορετικές κινάσες και είναι δραστικοί σε συμπαγείς όγκους. Είναι μικρά μόρια που δρουν με διάφορους μηχανισμούς, και εκτός από την τυροσίνη κάποιοι δρουν στην σερίνη, την θρεονίνη και την ιστιδίνη. Αρκετές κινάσες φαίνεται ότι τροποποιούνται στον καρκίνο του θυρεοειδούς. Από το 2005 και μετά έχουν δοκιμαστεί σε προχωρημένο και επιθετικό διαφοροποιημένο καρκίνο θυρεοειδούς, ανθεκτικό σε ιώδιο με ελπιδοφόρα αποτελέσματα, αλλά μόνο δύο, το sorafenib (Nevaxar) και το lenvatinib (Lenvima) έχουν πάρει έγκριση για θεραπεία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου