Μετά τη γωνία, μπροστά από το παμπάλαιο καπόκ, το δένδρο όπου είχαν συγκεντρωθεί οι αρχικοί έποικοι την πρώτη τους μέρα στην αφιλόξενη αυτή ακτή, βρίσκονταν τα διακστήρια και η Αστυνομία, ένα εντυπωσιακό πέτρινο κτίριο σαν τη μεγαλόστομη καυχησιά αδύναμου ανθρώπου. Μέσα στο πελώριο εκείνο κέλυφος τα ανθρώπινα όντα κροτάλιζαν στους διαδρόμους σαν ξεραμένα σπόρια. Κανείς ποτέ δεν θα μπορούσε να φανεί αντάξιος μιας τέτοιας υψηλής ρητορείας. Το βάθος της όλης ιδέας ωστόσο δεν ξεπερνούσε το ένα δωμάτιο. Στον στενό και σκοτεινό πίσω διάδρομο, στην αίθουσα ανακρίσεων και στα κελιά, ο Σκόμπι αντιλαμβανόταν πάντα την οσμή της ανθρώπινης μοχθηρίας και της αδικίας - μια μυρωδιά ζωολογικού κήπου - ροκανίδι, περιττώματα, αμμωνία και έλλειψη ελευθερίας. Το μέρος καθαριζόταν κάθε μέρα, αλλά ήταν αδύνατο να διώξεις εντελώς τη μυρωδιά. Κρατούμενοι και αστυνομικοί την κουβαλούσαν στα ρούχα τους όπως την κάπνα του τσιγάρου
Γκράχαμ Γκρην
Γκράχαμ Γκρην
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου