Ένα απόγευμα.....

..... δεν πήγαινε άλλο. Θα έσκαγα.
Του λέω: «Καρατζούνη έλα δω θα σε μάθω να μετράς».
«Δεν μπορώ» μου λέει.
«Θα μάθεις» του λέω και υψώνω απειλητικά τον τόνο της φωνής μου.
Τον καθίζω στην πλαστική καρέκλα και του δείχνω με τα δάχτυλα μου το ένα, το δύο, το τρία και πάει λέγοντας μέχρι το δέκα.
«Σειρά σου τώρα».
«Δεν μπορώ» - «Μπορείς» και τέτοια.
Του δείχνω τον δείχτη. Τον ρωτάω πόσα βλέπει. Μου λέει ένα, του λέω μπράβο.
Του δείχνω δύο. Τον ρωτάω, μου λέει δεν ξέρει. Του βάζω τις φωνές, μου απαντάει δύο.
Του δείχνω τρία. Τον ρωτάω, μου λέει δεν ξέρει. Τον ξαναρωτάω πιο άγρια. Δεν απαντάει. Παίρνω μια ξύλινη κουτάλα μαγειρέματος –οι μεταλλικές απαγορεύονται στη φυλακή– και τον χτυπάω στην εξωτερική πλευρά του αγκώνα. Κάνει άουτς και χαμογελάει σαν κουτάβι. Τρία, μου λέει.
Παρακάτω του λέω και του κουνάω απειλητικά την κουτάλα. Δεν ξέρω, μου λέει απεγνωσμένος. Τέσσερα του ψιθυρίζω. Τέσσερα λέει. Μετά. Πέντε. Μετά. Δεν ξέρω. Μετά, επιμένω. Εφτά μου λέει και τον χτυπάω πάλι στο ίδιο σημείο. Έξι διορθώνει.
Κάποτε φτάνουμε στο δέκα. Εύγε Καρατζούνη τον επιβραβεύω ενθουσιασμένος.
Έχει μπει ο υπάλληλος για την βραδινή καταμέτρηση και δεν τον έχω πάρει χαμπάρι. Με κοιτάζει απορημένος.
Αναρωτιέται φωναχτά: «Εύγε; Καρατζούνη;»