Mαχμούτ Νταρουίς

Μου λείπει το ψωμί της μάννας μου
Ο καφές της μάννας μου
Το άρωμα της
φουσκώνουν μέσα μου οι παιδικές μου αναμνήσεις
Μέρα τη μέρα
Πρέπει να δώσω αξία στη ζωή μου
Την ώρα του θανάτου μου
Πρέπει ν' αξίζω τα δάκρυα της μάννας μου
Και αν έρθω πίσω κάποια μέρα
Βάλε με σαν μαντήλι στα βλέφαρα σου
Τα κόκκαλα μου σκέπασε με χλόη
Που την αγίασαν τα βήματα σου
Δέσε μας μαζί
Με μια μπούκλα απ' τα μαλλιά σου
Με μιά κλωστή που κρέμεται απ΄το φόρεμα σου
Μπορεί να γίνω αθάνατος
Μπορεί να γίνω Θεός
Εάν αγγίξω τα βάθη της καρδιάς σου
Αν καταφέρω και γυρίσω
Κάνε με ξύλα ν΄ανάψεις τη φωτιά σου
Σχοινί για ν΄απλώνεις τα ρούχα σου στην ταράτσα του σπιτιού σου
Δίχως την ευχή σου
Είμαι πολύ αδύνατος για να σταθώ
Μεγάλωσα πολύ
Δώσε μου πίσω τους χάρτες των αστεριών που είχα παιδί
Για να βρω με τα χελιδόνια
Το δρόμο πίσω
Στην άδεια σου αγκαλιά