Κατά μόνας

Συνειδητοποίησα ποιό ήταν το συναίσθημα που είχε αρχίσει να με τυραννάει, από εκείνο το πρωί
που μπήκα στη γυάλινη φωταψία του ιατρείου
Όταν υπάρχει αρρώστια στην οικογένεια, το φως μας εκνευρίζει, για να μην πω μας απωθεί
Ήταν ντροπή, ναι ντροπή, μιά αίσθηση πανικού γιατί δεν ήξερα τι να πω και πως να φερθώ
Μέχρι πριν λίγο καιρό τρελαινόμουν για το πρωινό ξύπνημα
Σηκωνόμουν ανυπόμονη να γεμίσω με φως και να φύγω για τη δουλειά με τη σιγουριά ότι δεν ήμουν μόνη
Τώρα προτιμώ τη νύχτα που, όπως και να το κάνουμε, σου δίνει μία αίσθηση παρένθεσης
Σαν αποστειρωμένος θάλαμος
Όλα δείχνουν λίγο απατηλά στο σκοτάδι, τίποτα δεν δείχνει πρόθυμο να συνεχίσει
                                                                                              Αντρές Νέουμαν