που ανακάλυψε τη σημασία της βραδύτητας
Το σαλιγκάρι στεναχωρήθηκε με την αφήγηση της χελώνας και στεναχωρήθηκε ακόμα πιο πολύ όταν η χελώνα, πάντα ψάχνοντας αργά ανάμεσα στις λέξεις που γνώριζε, του είπε πως διέσχιζε εκείνο το λιβάδι ανάμεσα σε πλάσματα πότε φιλικά πότε εχθρικά, μακριά από το μέρος όπου ζούσε κάποτε, και τώρα είχε πάρει τον δρόμο για έναν τόπο επικίνδυνο, που είχε για όνομα την πιο σκληρή απ' όλες τις λέξεις: εξορία
<<Νά'ρθω μαζί σου;>> ψυθίρισε το σαλιγκάρι
<<Πες μου... πρώτα... τι ψάχνεις...>> του αποκρίθηκε η χελώνα, και το σαλιγκάρι εξομολογήθηκε, ότι διψούσε να μάθει τους λόγους της βραδύτητας του, αλλά κι ότι θα ήθελε πολύ να έχει ένα όνομα, αφού το νερό που πέφτει από τον ουρανό λέγεται βροχή, ο καρπός της βατομουριάς λέγεται βατόμουρο, ο χυμός που βγαίνει απ' τις κυψέλες λέγεται μέλι. Επίσης εξιστόρησε στη χελώνα πόσο η λαχτάρα και η ερώτηση του ενοχλούσε τα άλλα σαλιγκάρια μέχρι σημείου να τον απειλήσουν με έξωση απ' το λιβάδι, και πως είχε πάρει ο ίδιος την απόφαση να σηκωθεί και να φύγει και να μην επιστρέψει παρά μόνο όταν θα είχε μιά απάντηση κι ένα όνομα
Η χελώνα αναζήτησε με ακόμα μεγαλύτερη από την συνηθισμένη ηρεμία τα λόγια της απάντησης της, και του είπε πως στη διάρκεια της διαμονής της ανάμεσα στους ανθρώπους είχε μάθει πολλά πράγματα. Του αφηγήθηκε λοιπόν, πως όταν ένας άνθρωπος έχει τολμηρές ερωτήσεις, ας πούμε: <<Είναι ανάγκη να πηγαίνουμε τόσο γρήγορα;>>, ή <<Στ' αλήθεια έχουμε όλα αυτά ανάγκη για να είμαστε ευτυχισμένοι;>>, τον λένε αντάρτη
<<Αντάρτη , ε;; Μ' αρέσει αυτό το όνομα!>> ψυθίρισε το σαλιγκάρι <<Εσένα σου έδωσαν οι άνθρωποι όνομα;>>
<<Ναι...αφού....δεν ξέχασα....ποτέ.... τον δρόμο...για να πάω....και να γυρίσω...με είπαν Μνήμη...αλλά ....με ξέχασαν.>>
<<Τι λες τότε Μνήμη; Συνεχίζουμε παρέα;>> ρώτησε το σαλιγκάρι
<<Σύμφωνοι...Αντάρτη...>> απάντησε η χελώνα και, στρέφοντας το σώμα της αργά, πολύ αργά, του είπε πως θα επέστρεφαν για να του δείξει κάτι σημαντικό. Κάτι που θα του έδινε να καταλάβει πως τον ίδιο δρόμο είχαν πάρει κι από πριν γνωριστούν.
Το σαλιγκάρι στεναχωρήθηκε με την αφήγηση της χελώνας και στεναχωρήθηκε ακόμα πιο πολύ όταν η χελώνα, πάντα ψάχνοντας αργά ανάμεσα στις λέξεις που γνώριζε, του είπε πως διέσχιζε εκείνο το λιβάδι ανάμεσα σε πλάσματα πότε φιλικά πότε εχθρικά, μακριά από το μέρος όπου ζούσε κάποτε, και τώρα είχε πάρει τον δρόμο για έναν τόπο επικίνδυνο, που είχε για όνομα την πιο σκληρή απ' όλες τις λέξεις: εξορία
<<Νά'ρθω μαζί σου;>> ψυθίρισε το σαλιγκάρι
<<Πες μου... πρώτα... τι ψάχνεις...>> του αποκρίθηκε η χελώνα, και το σαλιγκάρι εξομολογήθηκε, ότι διψούσε να μάθει τους λόγους της βραδύτητας του, αλλά κι ότι θα ήθελε πολύ να έχει ένα όνομα, αφού το νερό που πέφτει από τον ουρανό λέγεται βροχή, ο καρπός της βατομουριάς λέγεται βατόμουρο, ο χυμός που βγαίνει απ' τις κυψέλες λέγεται μέλι. Επίσης εξιστόρησε στη χελώνα πόσο η λαχτάρα και η ερώτηση του ενοχλούσε τα άλλα σαλιγκάρια μέχρι σημείου να τον απειλήσουν με έξωση απ' το λιβάδι, και πως είχε πάρει ο ίδιος την απόφαση να σηκωθεί και να φύγει και να μην επιστρέψει παρά μόνο όταν θα είχε μιά απάντηση κι ένα όνομα
Η χελώνα αναζήτησε με ακόμα μεγαλύτερη από την συνηθισμένη ηρεμία τα λόγια της απάντησης της, και του είπε πως στη διάρκεια της διαμονής της ανάμεσα στους ανθρώπους είχε μάθει πολλά πράγματα. Του αφηγήθηκε λοιπόν, πως όταν ένας άνθρωπος έχει τολμηρές ερωτήσεις, ας πούμε: <<Είναι ανάγκη να πηγαίνουμε τόσο γρήγορα;>>, ή <<Στ' αλήθεια έχουμε όλα αυτά ανάγκη για να είμαστε ευτυχισμένοι;>>, τον λένε αντάρτη
<<Αντάρτη , ε;; Μ' αρέσει αυτό το όνομα!>> ψυθίρισε το σαλιγκάρι <<Εσένα σου έδωσαν οι άνθρωποι όνομα;>>
<<Ναι...αφού....δεν ξέχασα....ποτέ.... τον δρόμο...για να πάω....και να γυρίσω...με είπαν Μνήμη...αλλά ....με ξέχασαν.>>
<<Τι λες τότε Μνήμη; Συνεχίζουμε παρέα;>> ρώτησε το σαλιγκάρι
<<Σύμφωνοι...Αντάρτη...>> απάντησε η χελώνα και, στρέφοντας το σώμα της αργά, πολύ αργά, του είπε πως θα επέστρεφαν για να του δείξει κάτι σημαντικό. Κάτι που θα του έδινε να καταλάβει πως τον ίδιο δρόμο είχαν πάρει κι από πριν γνωριστούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου