Μια φορά κι έναν παλιό καιρό, σε μια πολύ μακρινή χώρα, ζούσε ένας ιππότης που περνιόταν για καλός, ευγενικός και στοργικός. Έκανε όλα αυτά που κάνουν οι καλοί, ευγενικοί και στοργικοί ιππότες. Πολεμούσε εχθρούς που ήταν κακοί, τρισάθλιοι και μοχθηροί. Σκότωνε δράκοντες και έσωζε χαρίεσσες δεσποσύνες. Όταν οι δουλειές δεν πήγαιναν τόσο καλά, ο ιππότης είχε το ενοχλητικό συνήθειο να σώζει δεσποσύνες ακόμα κι αν αυτές δεν ήθελαν να σωθούν κι ενώ πολλές κυράδες του χρωστούσαν ευγνωμοσύνη, άλλες τόσες ήταν έξαλλες μαζί του. Αυτό ο ιππότης μας το δεχόταν στωικά. Σ' αυτή τη ζωή στο κάτω κάτω δεν μπορείς να τους έχεις όλους ευχαριστημένους
Αυτός λοιπόν, ο ιππότης μας ήταν ξακουστός για την πανοπλία του. Το φως που απαύγαζε η πανοπλία ήταν τόσο δυνατό, ώστε οι χωριάτες έπαιρναν όρκο ότι είχαν δει τον ήλιο ν' ανατέλλει απ' το βορρά, η να βασιλεύει στην ανατολή, κάθε φορά που ο ιππότης μας κινούσε για τη μάχη
Και για τη μάχη κινούσε κάθε τρεις και λίγο ο ιππότης. Με το που έσκαγε η λέξη σταυροφορία, φορούσε την αστραφτερή του πανοπλία, καβαλίκευε το άλογο του κι έφευγε καλπάζοντας προς οποιαδήποτε κατεύθυνση. Εδώ που τα λέμε, ο ενθουσιασμός του ήταν τόσο μεγάλος, ώστε , καμμιά φορά, έφευγε καλπάζοντας προς διάφορες κατευθύνσεις ταυτόχρονα-και μη μου πείτε πως αυτό είναι κάτι εύκολο
Χρόνια και χρόνια αυτός ο ιππότης πάσχιζε να γίνει πρώτος σ' όλο το βασίλειο. Και πάντα υπήρχαν πόλεμοι να κερδηθούν, δράκοντες να σκοτωθούν, δεσποσύνες να σωθούν
Ο ιππότης είχε μια πιστή κι ανεκτική γυναίκα, την Τζούλιετ, που έγραφε όμορφα ποιήματα, δεν έλεγε κουταμάρες κι είχε αδυναμία στο κρασί. Είχε επίσης έναν μικρό χρυσομάλλη γιο, τον Κρίστοφερ, για τον οποίο έλπιζε πως , όταν μεγάλων, θα γινόταν ένας θαρραλέος ιππότης
Η Τζούλιετ κι ο Κρίστοφερ δεν τον έβλεπαν και πολύ τον ιππότη, επειδή, όταν δεν έδινε μάχες, δε σκότωνε δράκοντες και δεν έσωζε δεσποσύνες, ασχολούνταν με το να δοκιμάζει την πανοπλία του και να καμαρώνει τη γυαλάδα της. Με τον καιρό, ο ιππότης δέθηκε τόσο πολύ με την πανοπλία του, που άρχισε να τη φοράει και στο τραπέζι, κάποτε και στο κρεβάτι, και σε λίγο, δεν την έβγαζε πια καθόλου
Σιγά-σιγά οι δικοί του ξέχασαν πως ήταν χωρίς την πανοπλία......
Αυτός λοιπόν, ο ιππότης μας ήταν ξακουστός για την πανοπλία του. Το φως που απαύγαζε η πανοπλία ήταν τόσο δυνατό, ώστε οι χωριάτες έπαιρναν όρκο ότι είχαν δει τον ήλιο ν' ανατέλλει απ' το βορρά, η να βασιλεύει στην ανατολή, κάθε φορά που ο ιππότης μας κινούσε για τη μάχη
Και για τη μάχη κινούσε κάθε τρεις και λίγο ο ιππότης. Με το που έσκαγε η λέξη σταυροφορία, φορούσε την αστραφτερή του πανοπλία, καβαλίκευε το άλογο του κι έφευγε καλπάζοντας προς οποιαδήποτε κατεύθυνση. Εδώ που τα λέμε, ο ενθουσιασμός του ήταν τόσο μεγάλος, ώστε , καμμιά φορά, έφευγε καλπάζοντας προς διάφορες κατευθύνσεις ταυτόχρονα-και μη μου πείτε πως αυτό είναι κάτι εύκολο
Χρόνια και χρόνια αυτός ο ιππότης πάσχιζε να γίνει πρώτος σ' όλο το βασίλειο. Και πάντα υπήρχαν πόλεμοι να κερδηθούν, δράκοντες να σκοτωθούν, δεσποσύνες να σωθούν
Ο ιππότης είχε μια πιστή κι ανεκτική γυναίκα, την Τζούλιετ, που έγραφε όμορφα ποιήματα, δεν έλεγε κουταμάρες κι είχε αδυναμία στο κρασί. Είχε επίσης έναν μικρό χρυσομάλλη γιο, τον Κρίστοφερ, για τον οποίο έλπιζε πως , όταν μεγάλων, θα γινόταν ένας θαρραλέος ιππότης
Η Τζούλιετ κι ο Κρίστοφερ δεν τον έβλεπαν και πολύ τον ιππότη, επειδή, όταν δεν έδινε μάχες, δε σκότωνε δράκοντες και δεν έσωζε δεσποσύνες, ασχολούνταν με το να δοκιμάζει την πανοπλία του και να καμαρώνει τη γυαλάδα της. Με τον καιρό, ο ιππότης δέθηκε τόσο πολύ με την πανοπλία του, που άρχισε να τη φοράει και στο τραπέζι, κάποτε και στο κρεβάτι, και σε λίγο, δεν την έβγαζε πια καθόλου
Σιγά-σιγά οι δικοί του ξέχασαν πως ήταν χωρίς την πανοπλία......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου