MTC - χειρουργείο

 Η βέλτιστη προσέγγιση στη χειρουργική επέμβαση μπορεί να είναι διαφοροποιημένη και να εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, συμπεριλαμβανομένων των συννοσηροτήτων και της έκτασης της νόσου. Πριν από τη χειρουργική επέμβαση ως μέρος της τυπικής φροντίδας (εάν η κατάσταση της μετάλλαξης RET είναι άγνωστη), οι μετανεφρίνες στο πλάσμα θα πρέπει να μετρώνται για να αποκλειστεί το φαιοχρωμοκύτωμα. Τα μικροκαρκινώματα <1 cm σπάνια σχετίζονται με απομακρυσμένες μεταστάσεις (1,3%), αλλά η αύξηση του μεγέθους του όγκου σχετίζεται με τη συμμετοχή των λεμφαδένων . Συνολικά, το 40% έως 50% των MTC θα εμφανιστεί με περιφερειακή συμμετοχή λεμφαδένων. Για τοπικό MTC χωρίς απομακρυσμένη μετάσταση, συνήθως συνιστάται μια ολοκληρωμένη επέμβαση που περιλαμβάνει ολική θυρεοειδεκτομή και λεμφαδενικό καθαρισμό . Ωστόσο, σε επιβεβαιωμένο σποραδικό MTC, η ημιθυρεοειδεκτομή θα μπορούσε να είναι κατάλληλη. Ελλείψει αυχενικής συμμετοχής στο υπερηχογράφημα και χωρίς ενδείξεις απομακρυσμένων μεταστάσεων, οι κατευθυντήριες οδηγίες της ATA συνιστούν την εκτομή των πλευρικών λεμφαδένων (επίπεδα II-V) που πρέπει να αξιολογηθεί με βάση τα επίπεδα καλσιτονίνης ορού . Η πλευρική αυχενική κάθαρση συνιστάται όταν η προεγχειρητική απεικόνιση (υπερηχογράφημα) του ομόπλευρου αυχένα είναι θετική. Η ετερόπλευρη κάθαρση του αυχένα παραμένει αμφιλεγόμενη. Οι κατευθυντήριες οδηγίες της ATA συνιστούν ετερόπλευρο λεμφαδενικό καθαρισμό όταν η καλσιτονίνη είναι >200 pg/mL σε μια προσπάθεια να επιτευχθεί ίαση στην αρχική επέμβαση . Ωστόσο, οι οδηγίες της British Thyroid Association σημειώνουν ότι ο αντίκτυπός του στην επιβίωση είναι λιγότερο σίγουρος . Η χειρουργική επέμβαση μπορεί να είναι κατάλληλη για υποτροπιάζουσα ή μεταστατική MTC. Οι λεμφαδένες τραχήλου και οι μεμονωμένες πνευμονικές μεταστάσεις είναι συχνά κατάλληλες για εκτομή. Εάν υπάρχουν υποψίες για ηπατικές μεταστάσεις αλλά δεν απεικονίζονται σε δομική ή λειτουργική απεικόνιση, τότε η λαπαροσκόπηση μπορεί να είναι κατάλληλη σε επιλεγμένες περιπτώσεις.

Αναστολείς κινασών: Την τελευταία δεκαετία, οι αναστολείς έχουν αλλάξει τα αποτελέσματα των ασθενών με προχωρημένο MTC με αποτέλεσμα τη βελτίωση επιβίωσης. Πολλοί αναστολείς, συμπεριλαμβανομένων των motesanib, sorafenib, sunitinib, axitinib, imatinib, pazopanib, anlotinib, έχουν αξιολογηθεί στο MTC , αλλά μόνο το vandetanib και το cabozantinib έχουν εγκριθεί από τις ρυθμιστικές αρχές για μεταστατικό MTC και, ως εκ τούτου, είναι τα φάρμακα που χρησιμοποιούνται κυρίως σε κλινική χρήση. Οι ανεπιθύμητες ενέργειες που σχετίζονται με τη θεραπεία είναι συχνές με τους παράγοντες αυτής της κατηγορίας και περιλαμβάνουν διάρροια, κόπωση, υπέρταση και άλλες τοξικότητες. Οι ανεκτές δόσεις αυτών των φαρμάκων είναι συνήθως πολύ χαμηλότερες από αυτές που απαιτούνται για την πλήρη αναστολή RET. Για τα προχωρημένα MTC που δεν έχουν μεταλλάξεις RET, τα φάρμακα αυτά είναι επί του παρόντος η θεραπεία εκλογής.

Οι ειδικοί για το RET αναστολείς κινάσης έχουν το πλεονέκτημα της ισχυρής αναστολής του ογκογόνου γονιδίου με λιγότερη αναστολή κινάσης εκτός στόχου και καλύτερη ανεκτικότητα από τον ασθενή. Τα τελευταία χρόνια, τόσο το selpercatinib όσο και το pralsetinib ήταν σημαντικές προσθήκες στο φάσμα των θεραπευτικών επιλογών για το MTC . Οι ανεπιθύμητες ενέργειες που σχετίζονται με τη θεραπεία ήταν ήπιες στη συντριπτική πλειονότητα των ασθενών και στα δύο φάρμακα, με την υπέρταση να είναι η πιο συχνή (17-21%). Μειώσεις της δόσης παρατηρήθηκαν στο 46% των ασθενών που έλαβαν pralsetinib κυρίως λόγω ουδετεροπενίας και λεμφοπενίας και 4% των ασθενών που διέκοψαν τη θεραπεία λόγω τοξικότητας. Κλινικές δοκιμές που διερευνούν το ρόλο αυτών των εκλεκτικών αναστολέων είναι σε εξέλιξη και τα αποτελέσματα μπορεί να αποφέρουν σημαντικές αλλαγές παρέχοντας πιο εξατομικευμένες επιλογές για τους ασθενείς.