Μετεμμηνοπαυσιακή οστεοπόρωση

 Η μετεμμηνοπαυσιακή οστεοπόρωση προκαλείται από ανεπάρκεια οιστρογόνων, η οποία οδηγεί σε αυξημένη διαφοροποίηση και ενεργοποίηση οστεοκλαστών, επιταχυνόμενη οστική απορρόφηση που ξεπερνά το σχηματισμό και ταχεία οστική απώλεια, ιδιαίτερα τα χρόνια πριν και μετά την εμμηνόπαυση. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα χαμηλή οστική πυκνότητα, επιδείνωση της μικροαρχιτεκτονικής των οστών, μειωμένη αντοχή των οστών και αυξημένο κίνδυνο καταγμάτων ευθραυστότητας. Η μετεμμηνοπαυσιακή οστεοπόρωση διαγιγνώσκεται με βάση την εμφάνιση κατάγματος ευθραυστότητας (χωρίς σχετικό τραύμα ή με τραύμα ισοδύναμο με πτώση από όρθιο ύψος ή λιγότερο) ή την οστική πυκνότητα στη σπονδυλική στήλη, το ολικό ισχίο ή τον αυχένα του μηριαίου οστού που είναι τουλάχιστον 2,5 τυπικές αποκλίσεις κάτω από το μέσο όρο του πληθυσμού αναφοράς νεαρών ενηλίκων (βαθμολογία T −2,5 ή λιγότερο), όπως μετράται με τη χρήση του DXA.  Περίπου το 50% των μετεμμηνοπαυσιακών γυναικών θα έχουν κατάγματα ευθραυστότητας, που προκαλούν πόνο, αναπηρία και μειωμένη ποιότητα ζωής. Μετά από ένα κάταγμα ισχίου, πολλές γυναίκες δεν ανακτούν ποτέ την ανεξαρτησία τους, το 20% είναι ιδρυματοποιημένο και ο κίνδυνος θανάτου εντός 1 έτους διπλασιάζεται. 

. Τα κατάγματα ευθραυστότητας είναι πολύ συχνά μεταξύ των μετεμμηνοπαυσιακών γυναικών και σχετίζονται με αυξημένη νοσηρότητα, θνησιμότητα και δαπάνες υγειονομικής περίθαλψης.

. Η απορρόφηση ακτίνων Χ διπλής ενέργειας (DXA) συνιστάται σε μετεμμηνοπαυσιακές γυναίκες ηλικίας 65 ετών ή μεγαλύτερες και σε μετεμμηνοπαυσιακές γυναίκες ηλικίας μικρότερης των 65 ετών που έχουν παράγοντες κινδύνου.

. Η οστεοπόρωση διαγιγνώσκεται με βάση ένα κάταγμα ευθραυστότητας ή μια βαθμολογία DXA T −2,5 ή λιγότερο.  

. Η θεραπεία της μετεμμηνοπαυσιακής οστεοπόρωσης συνιστάται σε ασθενείς που έχουν οποιοδήποτε από τα ακόλουθα ευρήματα: κάταγμα ευθραυστότητας (ή κατάγματα), ιδιαίτερα του ισχίου ή της σπονδυλικής στήλης, ανεξάρτητα από την οστική πυκνότητα του ασθενούς. Βαθμολογία T −2,5 ή λιγότερο στην οσφυϊκή μοίρα της σπονδυλικής στήλης, στο ολικό ισχίο ή στον αυχένα του μηριαίου, ή υψηλό κίνδυνο κατάγματος 10 ετών (κίνδυνος κατάγματος ισχίου ≥3% ή κίνδυνος μείζονος οστεοπορωτικού κατάγματος ≥20%) σύμφωνα με το εργαλείο αξιολόγησης κινδύνου κατάγματος (FRAX). 

.  Η αξιολόγηση θα πρέπει να περιλαμβάνει τη διαστρωμάτωση κινδύνου (με βάση τη βαθμολογία T, την παρουσία καταγμάτων και τη βαθμολογία FRAX) για να κατηγοριοποιηθούν οι υποψήφιοι που πληρούν τα κατώφλια θεραπείας ως «υψηλού κινδύνου» ή «πολύ υψηλού κινδύνου».  

. Η επιλογή της θεραπείας πρέπει να περιλαμβάνει στην εξέταση συνυπάρχουσες παθήσεις και αντενδείξεις, αλλά οι αναβολικοί παράγοντες είναι η προτιμώμενη πρώτη γραμμή θεραπείας σε γυναίκες με πολύ υψηλό κίνδυνο.