Ποιόν περιμένουν; σκέφτεται. Ποιος υποτίθεται πως θα έλθει να σώσει τον κόσμο; Και οι μεν και οι δε. Οι μεν είναι πιστοί στο Ταλμούδ, στριμωγμένοι στο Ροχάτιν σε μερικά σπίτια όπως σε ένα κάστρο υπό πολιορκία, και οι αιρετικοί, απέναντι στους οποίους στο βάθος της καρδιάς του νιώθει ακόμα περισσότερη απέχθεια, έτσι όπως είναι παγιδευμένοι σε κάτι μυστικιστικά παραμύθια, προληπτικοί και πρωτόγονοι, καλυμμένοι με φυλαχτά, με τα πονηρά, μυστήρια χαμόγελα τους, όπως ο γέρο-Σορ. Αυτοί πιστεύουν σε έναν Μεσσία του πόνου, σε έναν Μεσσία που έχει πέσει σε απύθμενα βάθη, επειδή μονο από εκεί θα μπορέσει να ανυψωθεί στο υπέρτατο ύψος. Πιστεύουν σε έναν Μεσσία κουρελή, που εμφανίστηκε πριν εκατό χρόνια. Ο κόσμος έχει ήδη σωθεί έστω κι αν με την πρώτη ματιά δεν το βλέπει κανείς, αλλά αυτοί που ξέρουν πως είναι έτσι επικαλούνται τον Ησαϊα. Αγνοούν το Σαμπάτ και ξενοκοιμούνται - οι αμαρτίες τους είναι για κάποιους ακατανόητες, για άλλους κοινότυπες, έτσι ώστε να μην αξίζει να σπάει κανείς το κεφάλι του γι' αυτές. Τα σπίτια τους στο πάνω τμήμα της αγοράς βρίσκονται τόσο κοντά το ένα στο άλλο, που δημιουργούν την εντύπωση πως οι προσόψεις τους είναι κολλημένες σε μια σειρά, σε μια ενωμένη και ισχυρή παράταξη.
Όλγκα Τοκάρτσουκ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου