Η Αραβία, η κοιτίδα των Αράβων, και κάποιος Μάγος Άραβος, στρατηγός του Ξέρξη, αναφέρονται από τον Αισχύλο και αποτελούν την αρχαιότερη μνεία των όρων στην ελληνική γλώσσα. Ακολουθεί ο Ηρόδοτος, ο οποίος μνημονεύει συχνά την Αραβίη, τους Αράβιους και τον Αράβιο Κόλπο.
Όταν κατά τον 7ο αι. οι Άραβες, νεοφώτιστοι Μουσουλμάνοι, κατέκτησαν τη Συρία και την Αίγυπτο δέχτηκαν βαθειά πολιτιστική επίδραση. Έναν περίπου αιώνα μετά την κατάκτηση οι Έλληνες παρέμειναν διοικητικά στελέχη των περιοχών αυτών. Διείσδυσαν στην Αραβική πολλές ελληνικές λέξεις, που αργότερα υιοθετήθηκαν από τους Τούρκους.
Οι Άραβες διετέλεσαν πάνω από τρεις αιώνες οι ισχυροί γείτονες των Βυζαντινών (Σαρακηνοί ή Ισμαηλίτες ή Αγαρηνοί). Το σύνορο του Τίγρη και του Ευφράτη ήταν πεδίο συνάντησης των δύο κόσμων, του χριστιανικού και του ισλαμικού. Οι πληθυσμοί στις παραμεθόριες περιοχές περιλάμβαναν αιχμαλώτους και δραπέτες καθώς και γυναίκες που τις είχαν κλέψει, οπότε υπήρχε ένα ιδιότυπο αμάλγαμα πολιτισμικά, και θρησκευτικά.
Η αραβική φιλοσοφία και η επιστήμη ξεκίνησαν από ιδέες και επιτεύγματα του ελληνικού πολιτισμού που είχε διαδοθεί στη Μέση Ανατολή από τον καιρό του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Στην Έδεσσα της Συρίας, στη Χαρράν, στην Αντιόχεια, στην Αλεξάνδρεια το ελληνιστικό πνεύμα ήταν ζωντανό. Έργα του Αριστοτέλη, του Γαληνού, του Πτολεμαίου, του Διοσκουρίδη μεταφράστηκαν στα Αραβικά. Τα δάνεια αραβικών λέξεων στην Ελληνική γλώσσα είναι περιορισμένα κι έχουν να κάνουν κυρίως με τη θρησκεία και το κράτος. Σπάνια έχουν περάσει στα ελληνικά λέξεις που έχουν αντίστοιχη ελληνική π.χ. τα άλογα που αναφέρονται ως φαρία. Επέζησαν επίσης στον ελληνικό χώρο τοπωνύμια, ανάμεσα στα οποία ο Χάνδαξ είναι το πιο γνωστό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου