Όμως

 τίποτε το μεγαλειώδες ελληνικό δεν επιβιώνει στην εποχή μας. Μικροί άνθρωποι και μικρά μυαλά μετακινούν βουνά με τις μηχανές τους και σπρώχνουν ολόκληρα έθνη μέσα στους ολέθριους μηχανισμούς των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Έχει έλθει πραγματικά η εποχή του Μολύβδου, μαλακομύτα σαν σφαίρα, γκρίζα σαν το γκρίζο αμπέχωνο του Μάο, βαριά σαν, πρέπει να πω, τις καρδιές μας, αν και οι καρδιές τώρα έχουν νόημα μόνο σε κάρτες του Αγίου Βαλεντίνου κατασκευασμένες κατα εκατομμύρια κάπου στα μεσοδυτικά. Γιατί να μην είμαστε μέτριοι; Ο Καλπ ένας χαρακτήρας από τα κόμικς, ο Πλαμαντί μια κούκλα βιτρίνας, ο Γκοβερνάλι ένας κομπάρσος σε μακαρονάδικη όπερα, ο Χέρσελ η προσωποποίηση της τυπικής ψυχής, τσακισμένος από την ίδια την καλοσύνη του, μέσα στην ακράτεια, νιώθοντας ντροπή πλέον για οποιαδήποτε ανθρώπινη λειτουργία, κι εγώ που τους διαμορφώνω όλους αυτούς,  έχω μέσα μου μυριάδες τέτοια τρισάθλια τίποτα.

                                                                                                                     Το τούνελ