Η Ρώμη κατακτά και μαθαίνει. Από την Ελλάδα συλλέγει έργα τέχνης, πρότυπα λογοτεχνικά, παιδαγωγούς, ρητοροδιδασκάλους και ορολογία επιστημονική και φιλοσοφική. Στην αρχή οι Ρωμαίοι μεταγράφουν στο δικό τους αλφάβητο τους όρους, ύστερα μεταφράζουν, ακόμη δίνουν σε μια υπάρχουσα λέξη καινούρια νοήματα και τέλος δημιουργούν νέες λέξεις για να αποδώσουν όρους ελληνικούς. Κύριος εισαγωγέας και ένθερμος οπαδός της μεταποίησης είναι ο Κικέρωνας (106-43 π.Χ.). Εξοικειώνει τους Ρωμαίους με τη φιλοσοφική γλώσσα της εποχής του (κυρίως της Νέας Ακαδημίας και των στωικών) πιστεύοντας πως η φιλοσοφία μπορεί να μιλήσει σε κομψά λατινικά. Η γλώσσα όμως του αντιστέκεται γιατί ακριβώς υστερεί εκ φύσεως έναντι των ελληνικών σε αυτόν τουλάχιστον τον τομέα. Δεν διαθέτει το έναρθρο απαρέμφατο, το οποίο είναι πιο ευκίνητο από τα ουσιαστικά, ούτε την πληθώρα των μετοχικών τύπων που ανακουφίζουν τη δομή του λόγου και επιπλέον δεν έχει την ευκολία στη σύνθεση και παραγωγή που χαρακτηρίζουν τα ελληνικά
Ο Μεσαίωνας αντλεί τη φιλοσοφική του ορολογία από το ρωμαϊκό του παρελθόν. Κατά το 12ο και 13ο αι. η Δύση αποφασίζει να γνωρίσει, όπως είχαν ήδη πράξει οι Άραβες, το συνολικό έργο του Αριστοτέλη. Μια στρατιά λογίων , ανάμεσα τους ο Iacobus Veneticus (12ο αι.) και ο W . von Moerbeke (1215-1286) αναλαμβάνουν το μεγάλης έκτασης μεταφραστικό έργο. Φιλοδοξία τους η συγκρότηση λεξιλογίου ικανού να αποδώσει την πληθώρα των τεχνικών όρων του Σταγιρίτη. Δημιουργούν μια υψηλής ακρίβειας ορολογία, αδιαφορώντας για την κομψότητα της γλώσσας καθώς και για το αν γίνεται κατανοητή. Η Αναγέννηση καταγγέλει ως βάρβαρη την ερμητική τους ορολογία αλλά οι ουμανιστές συνειδητοποιούν ότι η καταγωγή της φιλοσοφίας είναι ελληνική.
Και ο εικοστός αιώνας; Αυτή η στεγνή εποχή της τεχνολογικής κυριαρχίας καταφεύγει επίσης στα Αρχαία Ελληνικά για να σχηματίσει τη φιλοσοφική της ορολογία. Ο Ludwig Wittgenstein γράφει το Tractatus Logico-philosophicus, ο Camus το Le mythe de Sisyphe, ο Derida το La pharmacie de Platon, ο Russel το
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου