Ήταν πάντα : ρε μαλακισμένο, ρε μπάσταρδο, διαβόλου σπέρμα, όποτε η γριά ήθελε κάτι τη μικρή, ή για να της πει να βγάλει το σκασμό ή απλά να κάτσει ασάλευτη κάτω απ' το τραπέζι, ώστε να μπορεί εκείνη ν' ακούει τα παράπονα των γυναικών, την κλάψα που πασπάλιζαν στα βάσανα τους, στις αρρώστιες και στις ανησυχίες τους, και τα όνειρα με τους νεκρούς συγγενείς και τους καυγάδες τους με όσους ακόμα ήταν ζωντανοί, και το χρήμα, σχεδόν πάντα ήταν το χρήμα, αλλά κι ο σύζυγος, κι αυτές οι πουτάνες του δρόμου, και δεν καταλαβαίνω γιατί με παρατάνε πάντα εκεί που νομίζω πως όλα πάνε τέλεια, κλαιγόντουσαν, και γιατί να συμβαίνουν όλα αυτά, γκρίνιαζαν, καλύτερα να πέθαιναν πια μια και καλή και κανείς ποτέ να μην ήξερε ούτε καν πως υπήρχαν και με την άκρη απ΄το μαντίλι τους σφούγγιζαν το πρόσωπο που έτσι κι αλλιώς κάλυπταν με το που έβγαιναν απ΄την κουζίνα της Μάγισσας, μην δίνουν και πολύ στόχο, δεν ξέρεις τι γίνεται με τόσους φαρμακόγλωσσους στα μέρη μας, που κάθονται μετά και σχολιάζουν ότι πήγε, τάχα λέει, κάποια στη Μάγισσα για να εκδικηθεί τον τάδε ή τον δείνα ή για να κάνει μάγια σ΄ εκείνο το παλιοθήλυκο που τραβιόταν με τον άντρα της, γιατί ποτέ δεν έλειπε η κουτσομπόλα που σκαρφιζόταν σημεία και τέρατα κάθε φορά που μια ανυποψίαστη γυναίκα ήθελε απλώς ένα μαντζούνι για κείνο το γαμημένο το κωλόπαιδο που πήγε και χλαπάκιασε ένα κιλό πατάτες στην καθισιά του και βαρυστομάχιασε, ή κάνα καταπότι για να της πάρει λίγο την κούραση, ή ένα κατάπλασμα για το στομάχι της που τόσο καιρό ήταν κόμπος, ή απλώς να περάσει λίγο την ώρα της εκεί, στην κουζίνα, να ξαλαφρώσει και να βγάλει από μέσα της τη θλίψη και το φόβο που φτεροκοπούσε απεγνωσμένα στο λαρύγγι.
Φερνάντα Μελτσόρ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου