Μέσα στο πρωινό μου γλυκοκοίμισμα, μια διαβολεμένη φασαρία από παιδικές τσιρίδες μου χαλάει τη διάθεση. Αφού μάταια προσπαθώ να κοιμηθώ, σηκώνομαι απελπισμένος απ' το κρεβάτι. Σαν αντικρύζω τον κάμπο από τ' ανοιχτό παράθυρο, βλέπω πως τα πουλιά είναι αυτά που χαλούν τον κόσμο. Βγαίνω στο περιβόλι και δοξάζω τον Θεό για τη γαλάζια μέρα.. Δροσερή κι αδιάκοπη η αυτοσχέδια συναυλία για ράμφη. Το τσαχπίνικο χελιδόνι κάνει τρίλιες μέσα στο πηγάδι, το κοτσύφι σφυρίζει πάνω στο πεσμένο πορτοκάλι, πύρινους λόγους βγάζει το κιτρινοπούλι από πουρνάρι σε πουρνάρι, η καρδερίνα δε σταματά το μακρόσυρτο γέλιο της στην κορφή του ευκάλυπτου, και στο μεγάλο πεύκο τα σπουργίτια φλυαρούν ακατάσχετα.
Τι πρωινό είναι αυτό! Ο ήλιος ακουμπά στη γη την ασημόχρυση χαρά του, οι πεταλούδες με χίλια χρώματα παίζουν παντού τριγύρω : ανάμεσα στα λουλούδια, στο σπίτι - πότε μέσα πότε έξω - στην πηγή. Η πλάση όλη ένα καζάνι που βράζει, ξεσπά, τριζοβολά νέα ζωή, υγεία γεμάτη.
Θαρρείς κι είμαστε μέσα σε μια μεγάλη κηρήθρα από φως, στην καρδιά ενός τεράστιου πυρωμένου τριαντάφυλλου.
Χουάν Ραμόν Χιμένεθ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου