Όταν ήμουν παιδί, στο δασωμένο Βορρά, πριν μάθω ότι οι εποχές είναι τέσσερις, νόμιζα ότι ήταν πολλές: η εποχή της βραδυνής καταιγίδας, η εποχή της σιωπηλής αστραπής, η εποχή της υπαίθριας φωτιάς στο δάσος, η εποχή του ματωμένου ίχνους στο χιόνι, των κρουσταλλιασμένων δέντρων, των δέντρων που έγερναν, των δέντρων που έσταζαν δάκρυα, των δέντρων που λαμπύριζαν, των δέντρων που είχαν μακριές γενειάδες από βρύα, των δέντρων που σείονταν μόνο στις κορφές τους, των φυλλοβόλων δέντρων. Μου άρεσε η εποχή του αστραφτερού χιονιού, του αχνιστού χιονιού, του τριζάτου χιονιού, ακόμα και του βρόμικου χιονιού και του πετρωμένου χιονιού, γιατί προμήνυαν την εποχή των ανθισμένων λουλουδιών δίπλα στο ποτάμι.
Αυτές οι εποχές ήταν σαν επισκέπτες μας, σημαντικοί και ιεροί, και καθεμιά τους είχε δικούς της προάγγελους: ανοιχτά κουκουνάρια, κλειστά κουκουνάρια, μυρωδιά σάπιων φύλων, μυρωδιά επερχόμενης βροχής, μαλλιά που τρίζουν, μαλλιά που δεν στέκονται, μαλλιά που ηλεκτρίζονται, πόρτες με χαλαρούς μεντεσέδες, πόρτες με σφιχτούς μεντεσέδες, πόρτες πιτσικαρισμένες, τζάμια καλυμμένα με χιονένια πάχνη, τζάμια καλυμμένα με υγρά ανθοπέταλα, τζάμια γεμάτα κίτρινη γύρη, τζάμια πιστσιλισμένα με κόμμι. Και το δέρμα μας είχε τους κύκλους του : κατάξερο, ιδρωμένο, τραχύ, ηλιοκαμένο, απαλό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου