Κάτι έσπαγε, κάτι έσπασε. Δεν νιώθεις πια...πως να το πω...να σε συγκρατεί τίποτα : κάτι που νόμιζες, που νομίζεις ότι ως τότε σε ανακούφιζε, σου ζέσταινε την καρδιά, η αίσθηση της ύπαρξης σου, για να μην πω και της σπουδαιότητας σου, η εντύπωση ότι ανήκες, ότι ήσουν βουτηγμένος στον κόσμο, αρχίζει να σ' εγκαταλείπει.
Ωστόσο, δεν είσαι απ' αυτούς που συνεχώς αναρωτιούνται αν υπάρχουν, και γιατί, από που ήρθαν, τι είναι, που πηγαίνουν. Ποτέ δεν προβληματίστηκες σοβαρά για τον αν ήταν το αβγό ή η κότα. Οι μεταφυσικές ανησυχίες δεν έσκαψαν πολύ το ευγενικό πρόσωπο σου. Όμως τίποτα δεν έχει μείνει από εκείνη τη τροχιά του βέλους, από εκείνη την εμπρόσθια κίνηση που πάντα, και από πάντα σε καλούσε να αναγνωρίζεις την ζωή σου, δηλαδή το νόημα της, την αλήθεια της, την ένταση της : ένα παρελθόν πλούσιο σε γόνιμες εμπειρίες, σε αφομοιωμένα μαθήματα, σε αγλαές παιδικές αναμνήσεις, σε άπλετες ευτυχίες στην εξοχή, σε τονωτικά θαλασσινά αεράκια, σ' ένα παρόν πυκνό, συμπαγές, μαζεμένο σαν ελατήριο, σ' ένα μέλλον γενναιόδωρο, χλωρό, ευάερο. Το παρελθόν σου το παρόν σου και το μέλλον σου συγχέονται : τώρα είναι απλώς το βάρος στα χέρια και στα πόδια σου, η επίμονη ημικρανία σου, η ανία σου, η ζέστη, η πικράδα του χλιαρού νεσκαφέ.
Ζορζ Περεκ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου