Μπαίνει ο Άμλετ

Να ζεις ή να μη ζεις. Να το ερώτημα
που βρίσκεται η ευγένεια του ανθρώπου;
να τον χτυπά, να τον εξευτελίζει μοίρα αλλοπρόσαλλη και να υπομένει;
ή να ξεσηκωθεί, να πάρει τα όπλα, ενάντια σ' ένα πέλαγος δεινά
και να τα πολεμήσει ως το τέλος;
Πεθαίνεις και κοιμάσαι, τίποτ' άλλο
και μ' έναν ύπνο λες ότι γλιτώνεις τον πόνο της καρδιάς
και τις χιλιάδες πληγές που είναι πλασμένες με τη σάρκα
είναι κι αυτό ένα τέλος, μια τελείωση, να την ποθείς ευλαβικά.
Πεθαίνεις και κοιμάσαι, κοιμάσαι και μπορεί να ονειρευτείς
να τος, εδώ είναι ο κόμπος
γιατί σ' αυτόν τον ύπνο του θανάτου
τι όνειρα θα' ρθουν όταν πια
θα 'χουμε αποτινάξει από πάνω μας
το θλιβερό κουβάρι της θνητότητας;
Να τι μας σταματά. Κι η σκέψη αυτή χαρίζει μια ζωή στη δυστυχία
Ποιός θ' άντεχε τις πίκρες και τη χλεύη
τον καταποντισμό της ηλικίας;
Ποιός θα υπέφερε την αδικία του ισχυρού
το θράσος του επηρμένου
τη θλίψη του αναπόδοτου έρωτα;