Οι Άραβες και η ελληνική γλώσσα

Η Αραβία, η κοιτίδα των Αράβων, και κάποιος μάγος Άραβος, στρατηγός του Ξέρξη, που αναφέρονται από τον Αισχύλο αποτελούν την αρχαιότερη μνεία των όρων στην Ελληνική γλώσσα. Ακολουθεί ο Ηρόδοτος όπου συχνά μνημονεύονται η Αραβίη, οι Αράβιοι και ο Αράβιος Κόλπος
Όταν κατά τον 7ο αιώνα, οι Άραβες, νεοφώτιστοι Μουσουλμάνοι, κατέκτησαν τη Συρία και την Αίγυπτο δέχθηκαν τη βαθειά πολιτιστική επίδραση των πληθυσμών που κατοικούσαν εκεί. Όμως οι Έλληνες παρέμειναν τα διοικητικά στελέχη των περιοχών αυτών. Ίσως τότε διείσδυσαν στην Αραβική διάφορες ελληνικές λέξεις, που αργότερα υιοθετήθηκαν από τους Τούρκους
Οι Άραβες διετέλεσαν πάνω από τρεις αιώνες οι ισχυροί γείτονες των Βυζαντινών, στους οποίους ήσαν γνωστοί ως Σαρακηνοί ή Ισμαηλίτες ή Αγαρηνοί. Το σύνορο του Ταύρου και του Ευφράτη ήταν το σημείο συνάντησης των δύο κόσμων. Οι πληθυσμοί των συνόρων περιλάμβαναν αιχμαλώτους και δραπέτες, γυναίκες που είχαν κλέψει από τους αντιπάλους, με αποτέλεσμα ένα αμάλγαμα με ιδιότυπα πολιτιστικά, θρησκευτικά και εθνικά χαρακτηριστικά
Η αραβική φιλοσοφία και η επιστήμη, που άνθισε τον 9ο αιώνα, ξεκίνησε από ιδέες και επιτεύγματα του ελληνικού πολιτισμού. Το ελληνιστικό πνεύμα ήταν ζωντανό στην Έδεσσα της Συρίας, στην Χαρράν, στην Αντιόχεια, στην Αλεξάνδρεια και έργα του Αριστοτέλη, του Γαληνού, του Πτολεμαίου, του Διοσκουρίδη και άλλων μεταφράστηκαν στην Αραβική. Εκτός από τη φιλοσοφία, επίδραση υπήρχε και στη θρησκεία, αλλά και στη λαϊκή λογοτεχνία. Τα δάνεια των αραβικών λέξεων στην Ελληνική γλώσσα είναι περιορισμένα