Με τα καστανά του μαλλιά και τ' ανοιχτόχρωμα μάτια του , ο Ναμπίλ θα 'πρεπε να 'χε γεννηθεί αλλού. Έμοιαζε τόσο λίγο μ' εμάς! Όταν έβγαζε τα κουρέλια του τις γιορτινές μέρες, θα ορκιζόσουν ότι ερχόταν από την άλλη μεριά του κόσμου. Ένας λαθραίος απ' την ανάποδη. Ένας απ' αυτούς τους χριστιανούς που ξεμπάρκαραν απ' το Βορρά για να πασαλειφτούν με τον τρόπο των χίππιδων στην ένδεια μας. Ήταν όμως εκατό τοις εκατό δικός μας. Φυτρώσαμε στην ίδια κοπριά, τσαλαβουτήσαμε στην ίδια λάσπη. Την ομορφιά του την είχε πάρει από τη μάνα του την Ταμού, μια πουτάνα που'χε αποφασίσει ν' αφιερώσει τα κάλλη της στους ακαμάτηδες του Σίντι Μουμέν. Μιά πασιονάρια του φτηνού σεξ, που επένδυσε, σε αποστολή δημόσιας εξυπηρέτησης, κάνοντας τιμές σχεδόν κομμουνιστικές. Στην Ταμού έδειχναν ιδιαίτερο σεβασμό τόσο στη δικιά μας όσο και σε γειτονικές παραγκουπόλεις. Όλοι λένε ότι θα μπορούσε να εξασκεί το επάγγελμα της οπουδήποτε, ακόμα και στις ακριβές γειτονιές, αν έκανε τον κόπο λίγο να σουλουπωθεί. Προσθέτοντας λάμψη από μια χρυσή οδοντοστοιχία, η φωτεινή φυσιογνωμία της Ταμού εξέπεμπε μια σαρκοβόρα γοητεία. Τα ογδόντα κιλά από τη γαλακτώδη σάρκα της γέμιζαν το μεταξωτό καφτάνι, ξετρελαίνοντας τους άντρες στο πέρασμα της.
Maxi Binebine
Maxi Binebine
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου