Ένα καλός γιός

Κι όταν ανεβαίνω στις κορφές, μ' έναν αγωνιώδη φόβο που μου ανακατεύει το στομάχι, αλλά που είναι συνάμα απολαυστικός, το κάνω με την ελπίδα πως επιστρέφοντας εκεί, θα ξαναβρώ τον φίλο μου, το έλατο. Για μένα, το έλατο πάντοτε θα μιλά την ακατάληπτη γλώσσα των νηπίων. Εκεί που φυτρώνει αυτό το ταπεινής καταγωγής δένδρο, στα σκιερά μέρη και στα βουνά, κυριαρχούν τα κελαηδήματα, τα γέλια που ξεσπάνε ξαφνικά. Παραμένει το δένδρο ενός άυλου ορίου που διαχωρίζει τον επίπεδο κόσμο απ' τον ανώτερο, ο φρουρός που μας υποδέχεται στο ουράνιο βασίλειο. Υψώνεται προς τον ουρανό περιμένοντας το χιόνι, έτοιμο να υποστεί το φορτίο που προφανώς είναι ο προορισμός του. Κι όταν το χιόνι τελικά πέφτει, τότε αφήνει τις νιφάδες να το σκεπάσουν, να στολίσουν τα κλωνάρια του με μια παχιά ολόλευκη γούνα, και το πρωί ξυπνάει με κομμάτια πάγου να αστράφτουν πάνω του και με τις βελόνες του να αιχμαλωτίζουν το φως
Σ' όλη τη διάρκεια της μέρας, οι άκρες των κλαριών του λαμπυρίζουν γεμάτες μικροσκοπικά πετράδια, ραγίζουν και κομματιάζονται
                                                                                 Πασκάλ Μπρυκνέρ