Κάποια στιγμή με κοίταξε με το γνώριμο βλέμμα της, ένα βλέμμα επίμονο, με τα μάτια μισόκλειστα, κι ύστερα προχώρησε προς το σπίτι του δον Ακίλλε. Πάγωσα από τον φόβο μου. Ο δον Ακίλλε ήταν ο δράκος του παραμυθιού, μου απαγόρευαν ρητά να τον πλησιάζω, να του μιλάω, να τον κοιτάζω, να τον κατασκοπεύω, έπρεπε να συμπεριφέρομαι λες και δεν υπήρχε ούτε εκείνος, ούτε η οικογένεια του. Όλοι στο σπίτι μου, και όχι μόνο, ένιωθαν μίσος και τρόμο για κείνον, άγνωστο γιατί. Ο πατέρας μου μιλούσε με τέτοιο τρόπο γι' αυτόν, ώστε τον φανταζόμουν γεροδεμένο, γεμάτο κόκκινες φουσκάλες, εξαγριωμένο, παρά το "δον" που για μένα είχε την έννοια της ήρεμης δύναμης. Ήταν ένα ον πλασμένο από κάποιο απροσδιόριστο υλικό, μπορεί από σίδερο, γυαλί ή ακόμα και τσουκνίδα, όμως ζωντανό, ολοζώντανο, με τη ζεστή του ανάσα να ξεπηδά από τη μύτη και το στόμα του. Νόμιζα πως ακόμη κι αν τον έβλεπα από μακριά, θα μου εκτόξευε στα μάτια κάτι αιχμηρό και καυτό. Αν πάλι έκανα καμιά τρέλα και πλησίαζα την πόρτα του σπιτιού, θα με σκότωνε.
Έλενα Φερράντε
Έλενα Φερράντε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου