Το ημερολόγιο της Εύας (επεισόδιο πέμπτο)

Τρίτη: άπλωσα ένα ξερό κλαδί στο έδαφος και προσπάθησα ν' ανοίξω μια τρύπα πάνω του μ' ένα άλλο κλαδί. Μια λεπτή , διαφανής, γαλαζωπή κορδέλα βγήκε από την τρύπα κι εγώ τα πέταξα όλα κι άρχισα να τρέχω. Νόμισα πως είναι πνεύμα. Τρο-μο-κρα-τή-θη-κα. Κοίταξα πίσω κι αυτό δεν ερχόταν. Έτσι ξεκουράστηκα και γύρισα πίσω σιγά-σιγά. Πήγα στην τρύπα και είδα μια λεπτή ροζ σκόνη. Έβαλα το χέρι μου και -ωωωχ- δυνατός πόνος, άρχισα να σκούζω. Τι ήταν εκείνη η ροζ σκόνη; Ξαφνικά μου ήλθε το όνομα της. Ήταν φωτιά. Είχα δημιουργήσει κάτι που δεν υπήρχε πριν. Δεν χρησίμευε σε τίποτα, αλλά ήταν όμορφο, πολύ όμορφο
Ρίχτηκα και πάλι στη δουλειά, και έφτιαξα αρκετή φωτιόσκονη και την έβαλα πάνω σε ξερά χόρτα για να την πάω σπίτι και να παίζω μαζί της. Αλλά τη χτύπησε ο άνεμος και τη σκόρπισε. Άρχισα να τρέχω και όταν κοίταξα πίσω το γαλάζιο πνεύμα σηκωνόταν κι απλωνόταν και κουλουριαζόταν σαν σύννεφο-καπνός- μου ήρθε το όνομα του στο νου
Σε λίγο κίτρινες και κόκκινες λάμψεις αναπήδησαν απ' τον καπνό- φλόγες- οι πρώτες φλόγες που φάνηκαν ποτέ στον κόσμο. Σκαρφάλωναν στα δένδρα, άστραφταν. Άρχισα να χτυπάω τα χέρια, να γελάω και να χορεύω. Τόσο νέο και παράξενο και όμορφο και υπέροχο ήταν
Ήρθε τρέχοντας και σταμάτησε και κοίταζε και δεν είπε λέξη για πολλά λεπτα. Έπειτα με ρώτησε τι ήταν αυτό. Είπα φωτιά
<<Πως ήρθε;>>
<<Εγώ το έκανα>>
Κοίταξε κάτω
<<Τι είναι αυτά;>>
<<Κάρβουνα>>
Σήκωσε ένα και το ξαναπέταξε. Δεν τον ενδιαφέρει τίποτα
Εμένα όμως μ' ενδιέφερε. Υπήρχαν στάχτες μαλακές , απαλές, όμορφες και χόβολη. Βρήκα μήλα, τα έκοψα και τα έβαλα στη φωτιά. Ήταν καλύτερα από τα ωμά. Η φωτιά είναι όμορφη και κάποια στιγμή θα αποδειχθεί και χρήσιμη