Τι κρίμα να θυμάμαι τόσο λίγα για το διάστημα ανάμεσα στα πέντε και στα δώδεκα μου χρόνια- αν και ευτυχώς, δεν ήταν τα μόνα αμιγώς ευτυχισμένα που έζησα
Σκόρπιες εικόνες και διάχυτες αισθήσεις απομένουν μόνο
Είναι τα χρόνια που μαθαίνω άπταιστα γαλλικά, εκδηκούμενη την Κλειώ, που αφενός δεν έχει την παραμικρή έφεση στις ξένες γλώσσες κι αφετέρου προτιμάει να της βγάλεις τα μάτια με πυρρωμένη μασιά παρά να πιάσει βιβλίο
Είναι τα χρόνια που ο λατρεμένος αδελφός μου ο Άγις, έφηβος δεκατριών ετών με ευαισθησίες πολύ ωριμότερου άνδρα, μου μαθαίνει τι να ακούω και τι να διαβάζω- μα δίχως ζόρι ή πατρονάρισμα.
Απλώς μοιράζεται μαζί μου ότι αγαπά με πάθος, αφήνοντας με να βρω μόνη μου το δρόμο προς τα δικά μου μύχια πάθη
Είναι τα χρόνια που αντιλαμβάνομαι ότι, σε πείσμα της φθονερής - και παχιάς- αδελφής μου, και παρά τη φειδώ της μάνας μας σε κομπλιμέντα που δεν απεθύνονται στον χαϊδεμένο της πρωτότοκο, είμαι όμορφη, τόσο όμορφη ώστε να τραβώ την προσοχή των ανθρώπων που με πρωτογνωρίζουν σαν ένα μικρό αγριολούλουδο παράταιρα φυτρωμένο καταμεσής ενός ροκοκό εφιάλτη
Είναι τα χρόνια που αποφασίζω πως, όταν μεγαλώσω, θα παντρευτώ έναν άντρα σαν τον Άγη, και θα κάνω μόνο ένα παιδί, για να μη χρειάζεται να μοιράζω την αγάπη μου. Είμαι πολύ μικρή ακόμα για να φανταστώ τον εαυτό μου σε ρόλο μάνας, όμως φιλοδοξώ να γίνω μια λίγο πιο διαβασμένη εκδοχή της Ζωίτσας, την οποία συγχρόνως λατρεύω και σνομπάρω, όπως κάθε παιδί το γονιό του.
Ίσως άθελα μου, με το δόσιμο και την αφοσίωση που δείχνω στον Άγη τα χρόνια αυτά, να τον κάνω υπερβολικά απαιτητικό απ' τις φιλεναδούλες που συναντά λαθραία μετά το σχόλασμα- αν και ποτέ δεν πίστεψα πως η υπερβολή στην αγάπη μπορεί να κάνει κακό
Τα ηδονικά και ήσυχα τούτα χρόνια, φυσικά , τα χρωστάμε στο γεγονός ότι ο Μύρων βρίσκεται στη Σορβόννη, όπου σπουδάζει φιλοσοφία- οπότε και ζούμε απαλλαγμένοι απ' την τυραννία του και την δυσβάσταχτη σκιά του. Η μάνα μας κάθε βράδυ κρύβεται στο μπουντουάρ της και κλαίει, και το επόμενο πρωί, σχεδόν κάθε πρωί, παραγεμίζει δερματόδετους τόμους με κολλαριστά, πολύχρωμα φράγκα, και τα στέλνει στον κανακάρη της, που περνάει ζωή και κότα στο Παρίσι, γκομενίζοντας ασύστολα
Χρόνια φωτεινά σαν ψέμα, ή σαν τον ήλιο του μεσονυχτίου
Που θα ακολουθήσει το αντίστοιχο σκοτάδι
Σκόρπιες εικόνες και διάχυτες αισθήσεις απομένουν μόνο
Είναι τα χρόνια που μαθαίνω άπταιστα γαλλικά, εκδηκούμενη την Κλειώ, που αφενός δεν έχει την παραμικρή έφεση στις ξένες γλώσσες κι αφετέρου προτιμάει να της βγάλεις τα μάτια με πυρρωμένη μασιά παρά να πιάσει βιβλίο
Είναι τα χρόνια που ο λατρεμένος αδελφός μου ο Άγις, έφηβος δεκατριών ετών με ευαισθησίες πολύ ωριμότερου άνδρα, μου μαθαίνει τι να ακούω και τι να διαβάζω- μα δίχως ζόρι ή πατρονάρισμα.
Απλώς μοιράζεται μαζί μου ότι αγαπά με πάθος, αφήνοντας με να βρω μόνη μου το δρόμο προς τα δικά μου μύχια πάθη
Είναι τα χρόνια που αντιλαμβάνομαι ότι, σε πείσμα της φθονερής - και παχιάς- αδελφής μου, και παρά τη φειδώ της μάνας μας σε κομπλιμέντα που δεν απεθύνονται στον χαϊδεμένο της πρωτότοκο, είμαι όμορφη, τόσο όμορφη ώστε να τραβώ την προσοχή των ανθρώπων που με πρωτογνωρίζουν σαν ένα μικρό αγριολούλουδο παράταιρα φυτρωμένο καταμεσής ενός ροκοκό εφιάλτη
Είναι τα χρόνια που αποφασίζω πως, όταν μεγαλώσω, θα παντρευτώ έναν άντρα σαν τον Άγη, και θα κάνω μόνο ένα παιδί, για να μη χρειάζεται να μοιράζω την αγάπη μου. Είμαι πολύ μικρή ακόμα για να φανταστώ τον εαυτό μου σε ρόλο μάνας, όμως φιλοδοξώ να γίνω μια λίγο πιο διαβασμένη εκδοχή της Ζωίτσας, την οποία συγχρόνως λατρεύω και σνομπάρω, όπως κάθε παιδί το γονιό του.
Ίσως άθελα μου, με το δόσιμο και την αφοσίωση που δείχνω στον Άγη τα χρόνια αυτά, να τον κάνω υπερβολικά απαιτητικό απ' τις φιλεναδούλες που συναντά λαθραία μετά το σχόλασμα- αν και ποτέ δεν πίστεψα πως η υπερβολή στην αγάπη μπορεί να κάνει κακό
Τα ηδονικά και ήσυχα τούτα χρόνια, φυσικά , τα χρωστάμε στο γεγονός ότι ο Μύρων βρίσκεται στη Σορβόννη, όπου σπουδάζει φιλοσοφία- οπότε και ζούμε απαλλαγμένοι απ' την τυραννία του και την δυσβάσταχτη σκιά του. Η μάνα μας κάθε βράδυ κρύβεται στο μπουντουάρ της και κλαίει, και το επόμενο πρωί, σχεδόν κάθε πρωί, παραγεμίζει δερματόδετους τόμους με κολλαριστά, πολύχρωμα φράγκα, και τα στέλνει στον κανακάρη της, που περνάει ζωή και κότα στο Παρίσι, γκομενίζοντας ασύστολα
Χρόνια φωτεινά σαν ψέμα, ή σαν τον ήλιο του μεσονυχτίου
Που θα ακολουθήσει το αντίστοιχο σκοτάδι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου