Από μια άποψη οι ακρίδες ήταν χειρότερες, γιατί αποτελούσαν οι ίδιες άνεμο και ζωντανή σκόνη, σκόνη φτερωτή, κάθε κόκκος με στόμα που δάγκωνε. Ο Θεός είχε δώσει ξανά με μια πνοή ζωή στον πηλό και αυτήν τη φορά είχε αποφασίσει να τον κατανείμει διαφορετικά - μέσω του ουρανού - σε ολόκληρη τη γη. Η σκόνη αλυχτούσε και σφύριζε ή αλλιώς κινούνταν με τραχιά σιγή, αλλά οι ακρίδες είχαν ένα ξερό βουητό και θρόϊσμα, ένα παιχνιδιάρικο τιτίβισμα, ένα κροτάλισμα σχεδόν μηχανικό, ένα τρίξιμο που γινόταν ουρλιαχτό. Αυτή ήταν μια νέα ομιλία, ήταν απληστία που εμφανιζόταν και πολλαπλασιαζόταν σαν τον άνθρωπο, απληστία που της είχε δοθεί ένα σώμα κατάλληλο γι' αυτήν, με μακριά πίσω πόδια, έτοιμα για άλματα, κινητήρια φτερά, ακούραστα σαγόνια και καμιά ιδιοτροπία σχετικά με το φαγητό. Μπορούσαν να φάνε ακόμα και το τρίχωμα από γάτες, έλεγαν μερικοί. Κι έτσι ήρθαν σε φαρδιά, επίπεδα, καλυπτικά σύννεφα, σε πελώρια, αλλεπάλληλα πέπλα - εκατομμύρια στόματα που κατάπιναν τα πάντα. Δεν είδα ποτέ μου κυκλώνα να καθαρίζει το έδαφος όπως το καθάριζαν αυτές.
Γουιλιαμ Γκας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου