Παχυσαρκία

 Η παχυσαρκία είναι χρόνια ασθένεια που επηρεάζει εκατομμύρια ανθρώπους. Επιπλοκή της παχυσαρκίας είναι ο σακχαρώδης διαβήτης 2 που οδηγεί σε αυξημένη θνητότητα κυρίως λόγω καρκίνου, καρδιαγγειακών νοσημάτων και νεφρικής δυσλειτουργίας. Η παθοφυσιολογία της παχυσαρκίας είναι πολύπλοκη και πολυπαραγοντική. Η διόγκωση των λιποκυττάρων οδηγεί σε μια υποκείμενη φλεγμονώδη κατάσταση η οποία σε συνδυασμό με την σηματοδότηση της ινσουλίνης/αντίσταση, την γλυκοτοξικότητα, το οξειδωτικό stress και τη διαταραχή της όρεξης μπορεί να προκαλέσει μη αναστρέψιμες βλάβες στους ιστούς. Υπάρχει ανάγκη για πρόληψη και θεραπεία. Η αλλαγή στον τρόπο ζωής αποτυγχάνει στους περισσότερους ανθρώπους. Υπάρχει συνεχές ενδιαφέρον για νέα προγράμματα, καθοδήγηση, ομαδική θεραπεία, γνωσιακή θεραπεία και πρόσφατα διαλείπουσα νηστεία ή κιρκάδια σίτιση.

Στο παρελθόν αρκετά φάρμακα είχαν εγκριθεί για αντιμετώπιση (φαιντερμίνη με φενφλουραμίνη, σιμπουτραμίνη και λορκασερίνη) με αρκετές παρενέργειες. Η γαστρική παράκαμψη μπορεί να οδηγήσει σε σημαντική απώλεια βάρους. Αλλά και αντιδιαβητικοί παράγοντες (λιραγλουτίδη-σεμαγλουτίδη) έχουν λάβει πρόσφατα έγκριση. Οι ινκρετίνες είναι πεπτίδια που εκκρίνονται από το έντερο και προκαλούν έκκριση ινσουλίνης μετά από λήψη τροφής. Οι δύο βασικές ινκρετίνες είναι το GLP-1 και το GIP που μαζί προκαλούν ένα φαινόμενο ινκρετίνης, δηλ. έκκριση ινσουλίνης δύο με τρεις φορές υψηλότερη μετά από λήψη γλυκόζης από το στόμα.Και οι δύο αυτές ορμόνες ενεργοποιούν άμεσα τον υποδοχέα GLP-1 και παράγουν αξιοσημείωτες βελτιώσεις στην ανοχή στη γλυκόζη καθώς και μέτρια απώλεια βάρους. Οι ινκρετίνες διασπώνται γρήγορα από το ένζυμο διπεπτυλδιπεπτιδάση 4 (DPP-4). Τα ανωτέρω φάρμακα είναι ανάλογα ινκρετινών, ανθεκτικά στο DPP-4 με μεγάλο χρόνο ημίσειας ζωής.

Οι μηχανισμοί που σχετίζονται με την απώλεια βάρους δεν είναι πλήρως κατανοητοί. Το GIP, το GLP-1 και οι υποδοχείς τους εκφράζονται σε όλο το σώμα, ιδιαίτερα στον εγκέφαλο. Αυξάνουν τον κορεσμό, επιβραδύνουν την γαστρική κένωση και επιδρούν σε λιποκύτταρα, καρδιαγγειακό και οστά (κυρίως το GLP-1). Η θεραπεία με τα φάρμακα αυτά μειώνει την περίμετρο της μέσης, την αρτηριακή πίεση, τα λιπίδια, την ινσουλίνη νηστείας και την γλυκοζυλιωμένη αομοσφαιρίνη. Σοβαρές και μη σοβαρές ανεπιθύμητες ενέργειες περιορίζονται σε γαστρεντερικά συμπτώματα, όπως ναυτία, διάρροια και δυσκοιλιότητα, παρόμοια με αυτές που σχετίζονται με τις άλλες θεραπείες για απώλεια βάρους. Επειδή τα φάρμακα αυτά είναι ήδη στην αγορά, είναι σημαντικό να υπάρξουν στοιχεία για την μακροχρόνια ασφάλεια τους και μελέτες μεγάλης διάρκειας που θα απαντήσουν σε σημαντικά ερωτήματα.