Δεν συνηθίζεις να κάνεις διαγνώσεις, ούτε έχεις καμιά διάθεση να τις αρχίσεις τώρα. Αυτό που σε ανησυχεί, αυτό που σε ταράζει, αυτό που σε φοβίζει, αλλά και κάπου κάπου σ' ενθουσιάζει, δεν είναι το αιφνίδιο της μεταμόρφωσης σου, μα το ακριβώς αντίθετο : η βαριά κι αόριστη συναίσθηση ότι δεν πρόκειται για μεταμόρφωση, ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει, ότι έτσι ήσουν πάντα, κι ας το συνειδητοποίησες μόλις τώρα : αυτό εδώ, μέσα στο ραγισμένο καθρέφτη, δεν είναι το καινούριο σου πρόσωπο, απλώς έχουν πέσει οι μάσκες, τις έχει λιώσει η ζέστη στην κάμαρα σου, τις έχει ξεκολλήσει ο λήθαργος. Οι μάσκες της ευθείας οδού, των ωραίων βεβαιοτήτων, Είκοσι πέντε ολόκληρα χρόνια δεν έμαθες τίποτα γι' αυτό που σήμερα είναι πια αναπότρεπτο; Σ' αυτό που για σένα επέχει θέση Ιστορίας δεν είδες ποτέ καμία ρωγμή; Τους νεκρούς χρόνους; Τα ρελαντί; Τη φευγαλέα και σπαραξικάρδια επιθυμία να μην ακούς πια, να μη βλέπεις πια, να μένεις σιωπηλός κι ακίνητος. Τα παράλογα όνειρα της μοναξιάς. Ένας αμνησιακός που περιφέρεται στη Χώρα των Τυφλών : δρόμοι φαρδείς και άδειοι, φώτα ψυχρά, πρόσωπα βουβά, πάνω στα οποία θα γλιστρούσε το βλέμμα σου. Δε θα σ' έφταναν ποτέ.
Ζορζ Περέκ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου