"Κι τώρα , καλή μ', ανακαλύψανι τα βακίλια. Θα μπόραγαν να τ' αφήκουν στ΄αυγά τς, αλλ' αφού πήγανι και του 'καναν, και δεν έχουμι και τσι καλυτερότεροι δωπέρα, και π'λες φουρές σα πάω στη τουαλέτα μι κόβετ' η ανάσα μ', κι άντε να ξες τι πιτάι 'να γύρω! Κι μια φουρά είχι ικί μια κατσαρίδα μαυρ' που μι κοιτουσ' μι κάτι μάτια ιπικίνδυνα...Όχι , ιγώ κι αν γνώρ΄σα κουριούς κι μέλ'σσες. Τι να μι πεις ισί για τούτα, καλή μ' - ιγώ γιννήθηκα κι μιγάλωσ' μες στσι κουριούς. Αλλ' αφού τ' ανακαλύψαν τ' λέω του Βίλεμ μου : το καθοίκι είν' καθοίκι , στη ζουή το πιο σπουδαίο είνι η υγεία. Και τ' λέω : Πρόσιχι! τα θηριά ορμάνι πάνω σ' σαν τίγρεις, κι πριν παρ΄ς χαμπάρ' που στέκ'ς, κουβαλάς κουτζάμ μικρόκοσμου από δαύτα. Σ' του λέω, καλή μ' ίμαστι πουλύ περίεργα καμουμένοι. Από τότι που γύρ'σα στου καθοίκι, το κουβαλάω παντού ολημερίς. Όχι που παραπουνιέμι, αλλά είνι κουμμάτ΄αστείου. Ο νεαρός κύρης που 'χει τη μικροκαμωμένη μελαχροινή χλομή κοπέλα - δεν είνι γυναίκα'τ μα φαντάζιται ότι μια μέρα θα 'νι, κι είνι κάποιες που τη φαντασία τς τη χαίρουντι λες κ' είνι πάστα από του Χίλμπριχ - πάντα μι φουνάζ' Μαντάμ Γιογιό. Μ' αυτή του λέει να μην του καν', και του βρίσκου πουλύ καθωσπρέπ' ικ μέρους της. Αλλά ας μι φουνάζ' όποιους θέλ', νοιάστηκα. Κι αυτουνός γιατι τ' λέει; Γιατί τ' αρεσ΄τα αστειάκι τ'. Και γιατί τ'αρεσ' τ' αστειάκι τ'; Είνι νιος αφού. Σαν είσι νιος, σε τίπουτι δεν πιστεύ'ς, μήτε σε παππά, π' ούτε κι ιγώ πιστεύου, μήτε σ' αυτουνά τα βακίλια. Και τι γίνητι; Σαν κι μένα που τρέχω ολούθι μα τα καθοίκια, έτσι κι αυτουνοί τρέχουν στην Επιτροπή Υγείας, αλλά με τι, δε με νοιάζ' να του πω. Ούλοι μας ξέρουμ' τ' είνι, παρόλου που κάποιοι τους τα λέν' σκέτα σινάχ' Και τώρα έτσι ανόητοι που ΄ναι, ξαφνικά του παίρνουν πρέφα. Κι όσου για το σινάχ' θα θέλανι να φταρνιστούν κι κάποιους να τς πει "στην υγειά σ!". Αλλά είνι πια πουλύ αργά, γι' αυτό κι προυτιμώ με το καθοίκι μ' να τριγυρνώ"
Hans Fallada
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου