Ταξιδεύοντας σε ξένη γη

Η υφήλιος έχει μικρύνει πλέον, ζωσμένη απ΄τον τρόμο, κι ωστόσο η τυχαιότητα ίσως να σε χτυπήσει κι εκεί που αισθάνεσαι περισσότερο ασφαλής. Ο κόσμος γίνεται ολοένα και πιο τρελός από τότε που τα αεροπλάνα πέσανε πάνω στους πύργους αλλά και πιο πριν, πράγμα που με κάνει να σκέφτομαι ότι το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι μα λουφάζεις με την οικογένεια σου, βρίσκοντας καταφύγιο στην οικειότητα, σε μία μόνιμη εγρήγορση, αυτή που την αποκαλούν εκτάκτου ανάγκης, κι ελπίζοντας η καταιγίδα να σε προσπεράσει
................
Και το να μεγαλώνεις ένα παιδί δεν είναι σαν να οδηγείς αυτό το αμάξι, όπου έχω μια φωνή να με καθοδηγεί, και παρά το χιόνι, τα ίχνη των άλλων αυτοκινήτων και τα φανάρια μου υπαγορεύουν πότε να ξεκινάω και πότε να σταματάω, απευθύνοντας προειδοποιήσεις για σοβαρούς κινδύνους
Αντί γι' αυτό έχεις ένα είδος θύελλας αντικρουόμενων και μπερδεμένων ιδεών, όπου σε πείσμα της όποιας κατεύθυνσης νομίζεις ότι ενδείκνυται να πάρεις σύντομα γίνεται σαφές ότι έχεις χάσει τον μπούσουλα κι ότι όλα τα σημάδια στα οποία είχες εναποθέσει τις ελπίδες σου είναι τώρα θαμμένα κάτω απ' το χιόνι
                                                                                                           David Park