Οδηγό δεν είχα. Είχα ένα γιακ που κουβαλούσε τη σκηνή μου. Ένα παχύ, καφετί, τριχωτό πλάσμα. Δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από πάνω του. Καφετί και μαλλιαρό χιλίων ετών. Ένα γιακ. Ρώτησα αν έπρεπε να κάνω τη διαδρομή περπατώντας με τη φορά των δεικτών του ρολογιού ή με την αντίθετη φορά. Υπάρχουν κώδικες συμπεριφοράς. Η διαδρομή ήταν πενήντα δύο χιλιόμετρα. Ανώμαλο έδαφος, νόσος των ορέων, χιόνι κι άγριος άνεμος. Κάνε ένα βήμα και ξάπλωσε μπρούμυτα στο έδαφος με το σώμα τεντωμένο. Είχα πάρει μαζί μου ψωμί, τυρί και νερό. Ανέβαινα από το κύριο μονοπάτι.Δυτικούς δεν είδα. Δεν υπήρχαν Δυτικοί. Άντρες τυλιγμένοι σε κουβέρτες αλόγων, άντρες μα μακριά φορέματα, άντρες που είχαν μικρά ξυλοπάπουτσα δεμένα στα χέρια τους, που είχαν τσόκαρα δεμένα στα χέρια τους για να τα προστατέψουν από τα χαλίκια και τις πέτρες καθώς σέρνονταν. Φτάσε στο ύψος της κυκλικής διαδρομής. Ακολούθησε το βραχώδες μονοπάτι. Κάνε ένα βήμα η μια δρασκελιά και πέσε στο έδαφος. Μπρούμυτα με το σώμα τεντωμένο.
Ντον Ντε Λίλο
Ντον Ντε Λίλο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου