Ο σακχαρώδης διαβήτης τύπου 2 και η αντίσταση στην ινσουλίνη έχουν πλήθος αιτιών που εμπλέκουν μακροπρόθεσμα πολλαπλούς ιστούς. Έχουν περιγραφεί πολλοί μεσολαβητές της δράσης της ινσουλίνης στο ήπαρ και στον σκελετό όπως αδιποκίνες, κυτοκίνες, δίαιτα, φυσική δραστηριότητα ή αδράνεια, χρόνια νοσήματα και η παχυσαρκία. Το αυξημένο λίπος στο σώμα σχετίζεται με αντίσταση στην ινσουλίνη και αυξημένο κίνδυνο διαβήτη. Όμως είναι αρκετά πιθανό ένα παχύσαρκο άτομο να έχει φυσιολογική ανοχή στη γλυκόζη, ενώ αντίθετα ένα αδύνατο άτομο μπορεί να παρουσιάσει σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2
Αυξημένα επίπεδα γλυκόζης μπορεί να προκύψουν από τον συνδυασμό μειωμένης ηπατικής και περιφερικής ευαισθησίας στην ινσουλίνη. Η έκθεση των πρωτεϊνών σε αυξημένα επίπεδα γλυκόζης οδηγεί σε μη αναστρέψιμη σύζευξη λυσίνης και γλυκόζης. Αυτή η γλυκοζυλίωση αυξάνεται όταν αυξάνεται η γλυκόζη και προ και μεταγευματικά. Η δοκιμασία ανοχής γλυκόζης μετράει αλλαγές στη γλυκόζη αίματος μετά από γεύμα γλυκόζης. H δοκιμασία ανοχής είναι κυρίως μια εικόνα της μέσω ινσουλίνης-εναπόθεσης γλυκόζης στους σκελετικούς μύες. Η αυξημένη γλυκόζη νηστείας κυρίως αντανακλά την ηπατική και περιφερική αντίσταση στην ινσουλίνη
Τα πιο πρόσφατα κριτήρια για τη διάγνωση του ΣΔ 2 είναι:
. γλυκόζη νηστείας >126 mgr/dL
. ή γλυκόζη 2 ώρες μετά γεύμα >200 mgr/dL
. ή HbA1c >6.5%
Όμως οι δοκιμασίες δεν ανιχνεύουν απαραίτητα διαβήτη. Μόνο το 50% των ατόμων με αυξημένο σάκχαρο νηστείας ή διαταραχή στην ανοχή γλυκόζης επιβεβαιώνεται ότι έχει διαβήτη με δοκιμασία ανοχής ή με μέτρηση Hba1c
Είναι άλλη η αγωγή σε διαταραχή ανοχής γλυκόζης και άλλη σε ΣΔ τύπου 2. Σε ασθενείς με διαταραχή ανοχής γλυκόζης είναι σημαντική η βελτίωση με μετφορμίνη, και κυρίως σε παχύσαρκους. Φαίνεται ότι βελτίωση ισχύει μακροπρόθεσμα με μείωση των μικροαγγειακών επιπλοκών μέχρι και 28%. Η μετφορμίνη φαίνεται ότι έχει σημαντικά θετική δράση στην ποιότητα ζωής και την θνητότητα. Βεβαίως σε ασθενείς μα διαταραχή ανοχής στη γλυκόζη συστήνεται αλλαγή τρόπου ζωής με μείωση σωματικού βάρους και άσκηση με παρόμοια αποτελέσματα
Η επίπτωση του ΣΔ αυξάνει τα τελευταία χρόνια, μετά το 1988 και στα δύο φύλα, και σε όλες τις ηλικίες. Η αύξηση γλυκόζης νηστείας δείχνει αντίσταση στην ινσουλίνη, η αύξηση της Hba1c δείχνει συνολική αύξηση γλυκόζης αίματος. Χρειάζεται μεγάλη προσοχή στην προσέγγιση και στη θεραπεία που συστήνεται. Τα κριτήρια που χρησιμοποιούνται έχουν μειωμένη ειδικότητα και ευαισθησία και γι' αυτό η σύσταση για αγωγή θα πρέπει να εξατομικεύεται. Ο κλινικός γιατρός όταν αντιμετωπίζει ασθενή με αυξημένο σάκχαρο και ενδείξεις αντίστασης στην ινσουλίνη θα πρέπει να δίνει την καλύτερη δυνατή αγωγή ακόμα και χωρίς διάγνωση ΣΔ 2
Αυξημένα επίπεδα γλυκόζης μπορεί να προκύψουν από τον συνδυασμό μειωμένης ηπατικής και περιφερικής ευαισθησίας στην ινσουλίνη. Η έκθεση των πρωτεϊνών σε αυξημένα επίπεδα γλυκόζης οδηγεί σε μη αναστρέψιμη σύζευξη λυσίνης και γλυκόζης. Αυτή η γλυκοζυλίωση αυξάνεται όταν αυξάνεται η γλυκόζη και προ και μεταγευματικά. Η δοκιμασία ανοχής γλυκόζης μετράει αλλαγές στη γλυκόζη αίματος μετά από γεύμα γλυκόζης. H δοκιμασία ανοχής είναι κυρίως μια εικόνα της μέσω ινσουλίνης-εναπόθεσης γλυκόζης στους σκελετικούς μύες. Η αυξημένη γλυκόζη νηστείας κυρίως αντανακλά την ηπατική και περιφερική αντίσταση στην ινσουλίνη
Τα πιο πρόσφατα κριτήρια για τη διάγνωση του ΣΔ 2 είναι:
. γλυκόζη νηστείας >126 mgr/dL
. ή γλυκόζη 2 ώρες μετά γεύμα >200 mgr/dL
. ή HbA1c >6.5%
Όμως οι δοκιμασίες δεν ανιχνεύουν απαραίτητα διαβήτη. Μόνο το 50% των ατόμων με αυξημένο σάκχαρο νηστείας ή διαταραχή στην ανοχή γλυκόζης επιβεβαιώνεται ότι έχει διαβήτη με δοκιμασία ανοχής ή με μέτρηση Hba1c
Είναι άλλη η αγωγή σε διαταραχή ανοχής γλυκόζης και άλλη σε ΣΔ τύπου 2. Σε ασθενείς με διαταραχή ανοχής γλυκόζης είναι σημαντική η βελτίωση με μετφορμίνη, και κυρίως σε παχύσαρκους. Φαίνεται ότι βελτίωση ισχύει μακροπρόθεσμα με μείωση των μικροαγγειακών επιπλοκών μέχρι και 28%. Η μετφορμίνη φαίνεται ότι έχει σημαντικά θετική δράση στην ποιότητα ζωής και την θνητότητα. Βεβαίως σε ασθενείς μα διαταραχή ανοχής στη γλυκόζη συστήνεται αλλαγή τρόπου ζωής με μείωση σωματικού βάρους και άσκηση με παρόμοια αποτελέσματα
Η επίπτωση του ΣΔ αυξάνει τα τελευταία χρόνια, μετά το 1988 και στα δύο φύλα, και σε όλες τις ηλικίες. Η αύξηση γλυκόζης νηστείας δείχνει αντίσταση στην ινσουλίνη, η αύξηση της Hba1c δείχνει συνολική αύξηση γλυκόζης αίματος. Χρειάζεται μεγάλη προσοχή στην προσέγγιση και στη θεραπεία που συστήνεται. Τα κριτήρια που χρησιμοποιούνται έχουν μειωμένη ειδικότητα και ευαισθησία και γι' αυτό η σύσταση για αγωγή θα πρέπει να εξατομικεύεται. Ο κλινικός γιατρός όταν αντιμετωπίζει ασθενή με αυξημένο σάκχαρο και ενδείξεις αντίστασης στην ινσουλίνη θα πρέπει να δίνει την καλύτερη δυνατή αγωγή ακόμα και χωρίς διάγνωση ΣΔ 2
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου