Όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ, η πορεία αυτή από την καταστροφή στη σύνεση είναι στενά συνδεδεμένη με την ίδια τη φύση της γνώσης, η οποία, στη καλύτερη περίπτωση είναι μία συνέχεια: από την άγνοια στην επίγνωση, από τη διανοητική καταστροφή στη σύνεση, από το αδιαμόρφωτο χάος στην τάξη της επιστήμης. Συνεπώς, η γνώση ενέχει τόσο το σημείο εκκίνησης, το οποίο είναι κενό, επιβλαβές, επώδυνο, όσο και το σημείο τερματισμού, το οποίο είναι η ευχαρίστηση.
Κατά τη γνώμη μου, αυτό το στοιχείο της πορείας, της εξέλιξης, η οποία μπορεί να συμβεί μόνο με το πέρασμα του χρόνου, απαντά, τελικώς και στο ερώτημα, γιατί να προέρχεται η Γνώση από δένδρο.
Διότι το δένδρο είναι κάτι που αναπτύσσεται. Και η ανάπτυξη, όπως και η μάθηση, μπορεί να επέλθει μόνο συν τω χρόνω και μέσω του χρόνου. Στην ουσία, λέξεις όπως αναπτύσσομαι και μαθαίνω δεν μπορούν να έχουν κανένα νόημα έξω από τον χρονικό άξονα
Και εν τέλει ο χρόνος είναι αυτός που δίνει νόημα και ταυτόχρονα ερμηνεύει τόσο την ευχαρίστηση που εκπορεύεται από την γνώση, όσο και τον πόνο. Η ευχαρίστηση έγκειται, ως ένα βαθμό, στην υπερηφάνεια της συσσώρευσης: προηγουμένως υπήρχε κενό και χάος και τώρα υπάρχει αφθονία και τάξη. Ο πόνος από την άλλη συνδέεται με τον χρόνο κατά τρόπο ελαφρώς διαφορετικό. Για παράδειγμα, επειδή ο χρόνος κινείται προς μια μόνο κατεύθυνση, από τη στιγμή που έχεις μάθει κάτι, δεν μπορείς να το ξεμάθεις, κι όπως ξέρουμε ορισμένα πράγματα, ορισμένα είδη γνώσης προξενούν πόνο. Κι επίσης ενώ κάποια είδη γνώσης προσφέρουν ευχαρίστηση ακριβώς με τον τρόπο που περιέγραψα πιο πάνω, γεμίζοντας με πληροφορίες που ήθελες να αποκτήσεις, επιτρέποντας σου να ερμηνεύσεις αυτό που κάποτε έμοιαζε με άτακτο σωρό, είναι πιθανό ορισμένα πράγματα, ορισμένα δεδομένα όταν τα μαθαίνουμε να είναι τόσο αργά, ώστε να μην έχουν τίποτα πια να μας προσφέρουν
Ακούστε:
ΧΑΜΕΝΟΙ
Ντάνιελ Μέντελσον
Κατά τη γνώμη μου, αυτό το στοιχείο της πορείας, της εξέλιξης, η οποία μπορεί να συμβεί μόνο με το πέρασμα του χρόνου, απαντά, τελικώς και στο ερώτημα, γιατί να προέρχεται η Γνώση από δένδρο.
Διότι το δένδρο είναι κάτι που αναπτύσσεται. Και η ανάπτυξη, όπως και η μάθηση, μπορεί να επέλθει μόνο συν τω χρόνω και μέσω του χρόνου. Στην ουσία, λέξεις όπως αναπτύσσομαι και μαθαίνω δεν μπορούν να έχουν κανένα νόημα έξω από τον χρονικό άξονα
Και εν τέλει ο χρόνος είναι αυτός που δίνει νόημα και ταυτόχρονα ερμηνεύει τόσο την ευχαρίστηση που εκπορεύεται από την γνώση, όσο και τον πόνο. Η ευχαρίστηση έγκειται, ως ένα βαθμό, στην υπερηφάνεια της συσσώρευσης: προηγουμένως υπήρχε κενό και χάος και τώρα υπάρχει αφθονία και τάξη. Ο πόνος από την άλλη συνδέεται με τον χρόνο κατά τρόπο ελαφρώς διαφορετικό. Για παράδειγμα, επειδή ο χρόνος κινείται προς μια μόνο κατεύθυνση, από τη στιγμή που έχεις μάθει κάτι, δεν μπορείς να το ξεμάθεις, κι όπως ξέρουμε ορισμένα πράγματα, ορισμένα είδη γνώσης προξενούν πόνο. Κι επίσης ενώ κάποια είδη γνώσης προσφέρουν ευχαρίστηση ακριβώς με τον τρόπο που περιέγραψα πιο πάνω, γεμίζοντας με πληροφορίες που ήθελες να αποκτήσεις, επιτρέποντας σου να ερμηνεύσεις αυτό που κάποτε έμοιαζε με άτακτο σωρό, είναι πιθανό ορισμένα πράγματα, ορισμένα δεδομένα όταν τα μαθαίνουμε να είναι τόσο αργά, ώστε να μην έχουν τίποτα πια να μας προσφέρουν
Ακούστε:
ΧΑΜΕΝΟΙ
Ντάνιελ Μέντελσον
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου