Τα γλυκοκορτικοειδή (GCs) ανήκουν στην οικογένεια των στεροειδών η οποία περιλαμβάνει τα αλατοκορτικοειδή, τα ανδρογόνα, τα οιστρογόνα, τα προγεσταγόνα και την βιταμίνη D . Συντίθενται με ενζυματική διαδικασία από την χοληστερόλη, κυρίως στα επινεφρίδια, αλλά και στα κερατινοκύτταρα και στα κύτταρα του εντερικού επιθηλίου. Εκλύονται με κιρκάδιο ρυθμό σαν απάντηση στο stress. Διαταραχή του κιρκάδιου ρυθμού συνήθως σημαίνει νόσημα. Κατά τη διάρκεια φλεγμονής, ενεργοποιείται ο άξονας υποθάλαμος/υπόφυση/επινεφρίδια και τα GCs επιδρούν κατασταλτικά στο σημείο της φλεγμονής
Τα γλυκοκορτικοειδή (GCs) έχουν χρησιμοποιηθεί για δεκαετίες στην κλινική πράξη ως αντιφλεγμονώδη και ανοσοκατασταλτικά. Παρ' όλα αυτά η χρήση τους περιορίζεται λόγω των ανεπιθύμητων ενεργειών και της ανάπτυξης αντίστασης (GCR). Eίναι σε εξέλιξη προσπάθειες κατανόησης των σύνθετων μηχανισμών λειτουργίας τους αλλά και της αντίστασης που προκύπτει
Tα GCs ανακαλύφθηκαν την 10ετία του '40, μια ανακάλυψη που κέρδισε βραβείο Νόμπελ στη Φυσιολογία και Ιατρική το 1950. Είναι βασικές ορμόνες του stress, που συνδέονται στον υποδοχέα τους (GR), και έχουν σημαντικό ρόλο σε θεμελιώδεις διαδικασίες όπως ο μεταβολισμός, η γνωστική και νοητική υγεία, ο πολλ/σιασμός των κυττάρων, η ανάπτυξη, η αναπαραγωγή και η φλεγμονή
Λόγω αντιφλεγμονώδους και ανοσοκτασταλτικής δράσης είναι πολύ συχνά συνταγογραφούμενα φάρμακα. Πολλές αυτοάνοσες, φλεγμονώδεις και αλλεργικές διαταραχές όπως η ρευματοειδής αρθρίτις, ο ερυθηματώδης λύκος, η φλεγμονώδης εντερική νόσος, η απόριψη μοσχευμάτων, το άσθμα συχνά αντιμετωπίζονται με συνθετικά GCs όπως η δεξαμεθαζόνη και η πρεδνιζολόνη
Η θεραπευτική τους χρήση είναι περιορισμένη από τις ανεπιθύμητες ενέργειες, όπως η οστεοπόρωση, η υπεργλυκαιμία, η αντίσταση στην ινσουλίνη, η υπέρταση, η διαταραχή στην κατανομή λίπους και η μυική ατροφία. Ανάλογα με τον τύπο του κυττάρου στον οποίο επιδρά, ο υποδοχέας GR, μπορεί να ρυθμίσει πολλές φυσιολογικές διαδικασίες. Ένα μειονέκτημα είναι η αντίσταση που αναπτύσσεται στα GRs, σε παθήσεις όπως το άσθμα, η χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια, η ρευματειδής αρθρίτις και η σήψη. Για να ξεπεράσουμε αυτό το μειονέκτημα θα πρέπει να κατανοήσουμε σε βάθος την χημική τους δομή, την φαρμακοκινητική τους, και τον μηχανισμό δράσης τους. Οι ερευνητές προσπαθούν να βρουν ισορροπία ανάμεσα στην ευεργετική αντιφλεγμονώδη δράση τους ελαχιστοποιώντας τις δυσμενείς μεταβολικές επιπτώσεις
Τα γλυκοκορτικοειδή (GCs) έχουν χρησιμοποιηθεί για δεκαετίες στην κλινική πράξη ως αντιφλεγμονώδη και ανοσοκατασταλτικά. Παρ' όλα αυτά η χρήση τους περιορίζεται λόγω των ανεπιθύμητων ενεργειών και της ανάπτυξης αντίστασης (GCR). Eίναι σε εξέλιξη προσπάθειες κατανόησης των σύνθετων μηχανισμών λειτουργίας τους αλλά και της αντίστασης που προκύπτει
Tα GCs ανακαλύφθηκαν την 10ετία του '40, μια ανακάλυψη που κέρδισε βραβείο Νόμπελ στη Φυσιολογία και Ιατρική το 1950. Είναι βασικές ορμόνες του stress, που συνδέονται στον υποδοχέα τους (GR), και έχουν σημαντικό ρόλο σε θεμελιώδεις διαδικασίες όπως ο μεταβολισμός, η γνωστική και νοητική υγεία, ο πολλ/σιασμός των κυττάρων, η ανάπτυξη, η αναπαραγωγή και η φλεγμονή
Λόγω αντιφλεγμονώδους και ανοσοκτασταλτικής δράσης είναι πολύ συχνά συνταγογραφούμενα φάρμακα. Πολλές αυτοάνοσες, φλεγμονώδεις και αλλεργικές διαταραχές όπως η ρευματοειδής αρθρίτις, ο ερυθηματώδης λύκος, η φλεγμονώδης εντερική νόσος, η απόριψη μοσχευμάτων, το άσθμα συχνά αντιμετωπίζονται με συνθετικά GCs όπως η δεξαμεθαζόνη και η πρεδνιζολόνη
Η θεραπευτική τους χρήση είναι περιορισμένη από τις ανεπιθύμητες ενέργειες, όπως η οστεοπόρωση, η υπεργλυκαιμία, η αντίσταση στην ινσουλίνη, η υπέρταση, η διαταραχή στην κατανομή λίπους και η μυική ατροφία. Ανάλογα με τον τύπο του κυττάρου στον οποίο επιδρά, ο υποδοχέας GR, μπορεί να ρυθμίσει πολλές φυσιολογικές διαδικασίες. Ένα μειονέκτημα είναι η αντίσταση που αναπτύσσεται στα GRs, σε παθήσεις όπως το άσθμα, η χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια, η ρευματειδής αρθρίτις και η σήψη. Για να ξεπεράσουμε αυτό το μειονέκτημα θα πρέπει να κατανοήσουμε σε βάθος την χημική τους δομή, την φαρμακοκινητική τους, και τον μηχανισμό δράσης τους. Οι ερευνητές προσπαθούν να βρουν ισορροπία ανάμεσα στην ευεργετική αντιφλεγμονώδη δράση τους ελαχιστοποιώντας τις δυσμενείς μεταβολικές επιπτώσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου