Μπορεί...

...αναρωτιόταν, να μην άφηνε τον χρόνο και τον χώρο που θα έπρεπε για την αγάπη.
Την περιόρισε, κι αυτή πέταξε μακριά. Μπορεί κατά κάποιο τρόπο να προτίμησε - γιατί δεν μπορούσε να είναι βέβαιος - τις προβλέψιμες γραμμές της δουλειάς από τους παράφορους κύκλους της αγάπης, το δίπλωμα μιας κουβέρτας από το ξεδίπλωμα μιας ζεστής αγκαλιάς
Καμιά φορά όμως ήταν απλώς εκεί : όταν κοίταζε από το ανοιχτό παράθυρο για να δει τη μικρή Τζόντι να σηκώνει το βλέμμα και να του κουνάει το χέρι με το πιό πλατύ χαμόγελο κι ένιωθε συγκλονισμένος, καθώς διαπίστωνε πως η αγάπη έπαιζε στην πίσω αυλή με το ηλιόλουστο γρασίδι, κάτω απ' τη διαμαντένια βροχή του ποτιστικού κι ένιωθε συγκλονισμένος, καθώς συνειδητοποιούσε πως στάθηκε αρκετά τυχερός που ζούσε, και , το ένιωθε, αγαπούσε και αγαπιόταν και παρακολουθούσε τα παιδιά του να παίζουν έξω στον ήλιο.
Και ντρεπόταν.
Και ήταν κατάπληκτος.
Και είχε πάντα λιακάδα.
                                                                                                 Φλάναγκαν