Το φωτόδενδρο και η δέκατη τέταρτη ομορφιά

Μ' ένα τίποτα έζησα. Μονάχα οι λέξεις δεν μου αρκούσανε
Σ' ενός περάσματος αέρα, ξεγνέθοντας απόκοσμη φωνή τ' αυτιά μου
φχιά, φχιού, φχιού
Εσκαρφίστηκα τα μύρια όσα
Τι γυαλόπετρες χούφτες, τι καλάθια φρέσκιες μέλισσες και σταμνιά φουσκωτά, όπου άκουγες βββββ
να σου βροντάει ο αιχμάλωτος αέρας
Κάτι
κάτι δαιμονικό μα που να πιάνεται σαν σε δίχτυ στο σχήμα του Αρχάγγελου
Παρακαλούσα κι έτρεχα. Έφτασα κι αποτύπωνα τα κύματα στην ακοή απ' τη γλώσσα
Ε!! καβάκια μαύρα φώναζα, κι εσείς γαλάζια δένδρα τι θέλετε από μένα;
Θόη, θόη, θυμός
Ε; Τι;
Αρίηω ηθήμως θμος
Δεν άκουσα. Τι πράγμα;
Θμος, θμος, άδυσος

Ως που τέλος ένιωσα, κι ας πα' , να μ' έλεγαν τρελό
πως από 'να τίποτα γίνεται ο Παράδεισος