Η ακαθόριστη εθνική ευτυχία

Εκείνο το βράδυ, χωρίς να έχω προετοιμαστεί για κάτι τέτοιο είχα μόλις διεισδύσει σε άγνωστα ως τότε εδάφη, που θα με στοίχειωναν για πολλά χρόνια : τα εδάφη των μεγαλοαστών. Και πιστέψτε με, αυτό τα ταπεινό πρώτο συνθετικό είναι που κάνει όλη τη διαφορά. Δεν ήταν θέμα χρημάτων. Ήταν θέμα στάσης. Εδώ τα λεφτά δεν μετρούσαν : δεν αποτελούσαν μέσο, πόσο μάλλον σκοπό. Ήταν βρισιά σχεδόν. Ήταν πλούσιοι αλλά αδιαφορούσαν παντελώς γι' αυτό. Αδιαφορούσαν για τα πάντα σχεδόν. Δεν επρόκειτο για κάποια προσεκτικά μελετημένη αρχή - που θα τους κατέτασσε απλώς στην κατηγορία των σνομπ -, αλλά για μια φυσική κατάσταση. Όλα όσα αντιπροσώπευαν μέχρι τότε, για μένα η τάξη, το φαίνεσθαι, η τήρηση των τύπων, έγιναν ξαφνικά χίλια κομμάτια
Οι μικροαστοί - και οι γονείς μου ανήκαν αναμφίβολα σε αυτήν την κατηγορία - υπάκουαν σε κανόνες. Οι μεγαλοαστοί δεν είχαν κανέναν. Έκαναν απλώς ότι τους άρεσε, τη στιγμή που τους άρεσε. Δεν φοβούνταν μην ενοχλήσουν, αυτή η ιδέα δεν τους περνούσε καν απ' το μυαλό. Πως θα μπορούσαν να ενοχλήσουν; Ήταν σπίτι τους παντού, σε οποιεσδήποτε συνθήκες. Δεν επιθυμούσαν τίποτα, αφού τα είχαν ήδη όλα. Δεν είχαν να αποδείξουν τίποτα, τίποτα να κερδίσουν. Τους αρκούσε απλώς ν' αφήσουν το μακρύ ποτάμι της ζωής τους να ρέει όσο πιο γαλήνια γινόταν, παρατηρώντας, στο πέρασμα τους, με απόμακρο κι αδιάφορο ύφος, τον πρωτόγονο λαό που βρισκόταν σε κίνηση στις όχθες. Ο κόσμος τους ανήκε
                                                                                                   Francois Roux