Επτά από τις δέκα κύριες αιτίες θανάτου και αναπηρίας σήμερα είναι χρόνιες ασθένειες (π.χ. καρκίνος, ΣΔ). Σχετίζονται άμεσα με την παχυσαρκία. Ως παχυσαρκία ορίζεται ΒΜΙ ≥30
Μηχανισμοί
Περιβάλλον
Οι μολυσματικές ασθένειες που ήταν η κύρια αιτία θανάτου στις αρχές του 1900 σε μεγάλο βαθμό ελέγχονται. Παράγοντες που ευνοούν ένα θετικό ενεργειακό ισοζύγιο είναι η αύξηση προμήθειας τροφίμων κατά κεφαλήν, ιδιαίτερα υψηλής διατροφικής αξίας, εύγευστα τρόφιμα, μεγάλες μερίδες, καθιστική δραστηριότητα, ηλεκτρονικά παιχνίδια και τηλεόραση, αυξανόμενη χρήση φαρμάκων και κακός ύπνος. Επίσης μειωμένη θνητότητα από λοιμώδη νοσήματα και παράταση χρόνου ζωής
Γενετικοί παράγοντες
Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι που εκτίθενται σε συγκεκριμένο περιβάλλον, παχύσαρκοι. Γεγονός που υποδηλώνει γενετικούς μηχανισμούς. Το ποσοστό κληρονομικότητας του ΒΜΙ είναι 40-70%. Έντεκα σπάνιες μονογονιδιακές μορφές παχυσαρκίας αναγνωρίζονται πλέον. Συμπεριλαμβάνουν ανεπάρκεια υποδοχέων λεπτίνης και μελανοκορτίνης στον υποθάλαμο, που σχετίζονται με την ενεργειακή ομοιόσταση. Η ανεπάρκεια υποδοχέα μελανοκορτίνης είναι η πιο κοινή μονογονιδιακή αιτία παχυσαρκίας και εμφανίζεται σε 2-5% των παιδιών με σοβαρή παχυσαρκία
Ενεργειακό ισοζύγιο
Δύο ομάδες νευρώνων στον τοξοειδή πυρήνα του υποθαλάμου αναστέλλονται ή διαγείρονται από νευροπεπτιπδικές ορμόνες που ρυθμίζουν την πρόσληψη τροφής και την κατανάλωση ενέργειας. Υπάρχει ένα συντονισμένο δίκτυο κεντρικών μηχανισμών και περιφερικών σημάτων, που προκύπτουν από το μικροβίωμα, τα κύτταρα του λιπώδους ιστού, το στομάχι, το πάγκρεας και άλλα όργανα που ελέγχουν το ενεργειακό ισοζύγιο. Επιπλέον περιοχές του εγκεφάλου , εκτός του υποθαλάμου συμβάλλουν με αισθητήρια σήματα στη γνωστική διαδικασία, την ευχαρίστηση από την κατανάλωση τροφής, την μνήμη και την προσοχή
Η μείωση πρόσληψης τροφής και η αύξηση σωματικής δραστηριότητας οδηγεί σε αρνητικό ισοζύγιο ενέργειας και μια αλληλουχία κεντρικών και περιφερικών αντισταθμιστικών μηχανισμών που διατηρούν ζωτικές λειτουργίες και τελικά σε απώλεια βάρους. Το μέγεθος των επιπτώσεων στον άνθρωπο παραμένει ασαφές, όμως τα άτομα αυτά που πλέον δεν είναι παχύσαρκα φαίνεται ότι δεν είναι φυσιολογικά και μεταβολικά πανομοιότυπα με άτομα που δεν ήταν παχύσαρκα ποτέ. Τα υψηλά ποσοστά υποτροπής συνάδουν με την έννοια της παχυσαρκίας ως χρόνιου νοσήματος που απαιτεί μακροπρόθεσμη παρακολούθηση και διαχείρηση
Μηχανισμοί
Περιβάλλον
Οι μολυσματικές ασθένειες που ήταν η κύρια αιτία θανάτου στις αρχές του 1900 σε μεγάλο βαθμό ελέγχονται. Παράγοντες που ευνοούν ένα θετικό ενεργειακό ισοζύγιο είναι η αύξηση προμήθειας τροφίμων κατά κεφαλήν, ιδιαίτερα υψηλής διατροφικής αξίας, εύγευστα τρόφιμα, μεγάλες μερίδες, καθιστική δραστηριότητα, ηλεκτρονικά παιχνίδια και τηλεόραση, αυξανόμενη χρήση φαρμάκων και κακός ύπνος. Επίσης μειωμένη θνητότητα από λοιμώδη νοσήματα και παράταση χρόνου ζωής
Γενετικοί παράγοντες
Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι που εκτίθενται σε συγκεκριμένο περιβάλλον, παχύσαρκοι. Γεγονός που υποδηλώνει γενετικούς μηχανισμούς. Το ποσοστό κληρονομικότητας του ΒΜΙ είναι 40-70%. Έντεκα σπάνιες μονογονιδιακές μορφές παχυσαρκίας αναγνωρίζονται πλέον. Συμπεριλαμβάνουν ανεπάρκεια υποδοχέων λεπτίνης και μελανοκορτίνης στον υποθάλαμο, που σχετίζονται με την ενεργειακή ομοιόσταση. Η ανεπάρκεια υποδοχέα μελανοκορτίνης είναι η πιο κοινή μονογονιδιακή αιτία παχυσαρκίας και εμφανίζεται σε 2-5% των παιδιών με σοβαρή παχυσαρκία
Ενεργειακό ισοζύγιο
Δύο ομάδες νευρώνων στον τοξοειδή πυρήνα του υποθαλάμου αναστέλλονται ή διαγείρονται από νευροπεπτιπδικές ορμόνες που ρυθμίζουν την πρόσληψη τροφής και την κατανάλωση ενέργειας. Υπάρχει ένα συντονισμένο δίκτυο κεντρικών μηχανισμών και περιφερικών σημάτων, που προκύπτουν από το μικροβίωμα, τα κύτταρα του λιπώδους ιστού, το στομάχι, το πάγκρεας και άλλα όργανα που ελέγχουν το ενεργειακό ισοζύγιο. Επιπλέον περιοχές του εγκεφάλου , εκτός του υποθαλάμου συμβάλλουν με αισθητήρια σήματα στη γνωστική διαδικασία, την ευχαρίστηση από την κατανάλωση τροφής, την μνήμη και την προσοχή
Η μείωση πρόσληψης τροφής και η αύξηση σωματικής δραστηριότητας οδηγεί σε αρνητικό ισοζύγιο ενέργειας και μια αλληλουχία κεντρικών και περιφερικών αντισταθμιστικών μηχανισμών που διατηρούν ζωτικές λειτουργίες και τελικά σε απώλεια βάρους. Το μέγεθος των επιπτώσεων στον άνθρωπο παραμένει ασαφές, όμως τα άτομα αυτά που πλέον δεν είναι παχύσαρκα φαίνεται ότι δεν είναι φυσιολογικά και μεταβολικά πανομοιότυπα με άτομα που δεν ήταν παχύσαρκα ποτέ. Τα υψηλά ποσοστά υποτροπής συνάδουν με την έννοια της παχυσαρκίας ως χρόνιου νοσήματος που απαιτεί μακροπρόθεσμη παρακολούθηση και διαχείρηση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου