Έτσι; Στο πείσμα των κακών

Έτσι; στο πείσμα των κακών και των μωρών το πείσμα,
που να φτονήσουν την αγνή χαρά μας δε θα λείψουν,
να'μαστε κάποτε σκληροί, μα τρυφεροί ολοένα...

Έτσι; θα πορευόμαστε πράοι και φαιδροί, στο δρόμο
τον ίσιο που τον κυβερνά χαμογελούσα η ελπίδα
λίγο γνοιασμένοι αν μας κοιτούν, και λίγο αν δε μας ξέρουν

Χαμένες μες στον έρωτα, σαν σ' ένα μαύρο δάσος
την τρυφεράδα τους οι δυό καρδιές μας θ' αναδίνουν,
όμοια δυό αηδόνια, που γλυκά λαλούν μες στην εσπέρα

Κι ως για τον κόσμο; ας μας δεχτεί σκληρός και πεισματάρης,
είτε γλυκός-τι είναι για μας η κρίση του; αν το θέλει,
να μας συντρίψει δύναται, καθώς που μας χαϊδεύει

Με τον πιο ωραίο και με τον πιο γερό δεσμό ενωμένοι
-μια άρραγη διαμαντένια αρματωσιά σα θα μας ζώνει-
στα πάντα θα γελούμε, ουδέ κακό θα μας δειλιάζει

Δίχως να το ξετάζομε πιο πρώτα, ότι μας γράφει
η Μοίρα, ας περπατήσουμε κι οι δυό με τ' όμοιο βήμα,
χέρι με χέρι, και με την παιδιάτικη ψυχούλα

εκείνων που αγαπιώνται-ω, ναι; με δίχως μείξη- αλήθεια;

                                                  Paul Verlaine

Ένας άλλος τρόπος να συνεχίσεις ΤΗΝ ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ